4. Zmowa milczenia.

Otworzyłam oczy. Kolejna noc z rzędu, której nie mogłam normalnie przespać. Drugi tydzień września zmierzał już ku końcowi, a ja wcale nie czułam się jakoś specjalnie cudownie z tego powodu. Cały ten czas musiałam znosić zawistne spojrzenia Gryfonów mających mi za złe doniesienie McGonagall, która ukarała dom utratą dwudziestu punktów, jednak nie żałowałam. Nie po tym jak potraktował mnie Black. Nie po tym co zrobili. To nie był kolejny wygłup, głupi dowcip. Mogło się stać coś naprawdę poważnego, z czymś takim nie ma żartów. Czułam się jakby tylko McGonagall i Mary były po mojej stronie. Wciąż też nie dopuszczałam do siebie słów Alicji, chociaż w głębi duszy wiedziałam, że miała rację. Próbując uniknąć kolejnych rozmów na ten temat codziennie zaszywałam się między uczniami obłożona książkami i skupiałam się na pisaniu rozległych wypracowań, czytaniu zadanych rozdziałów i zapamiętywaniu formułek. Dodatkowo ciągle próbowałam zrozumieć, co tak właściwie stało się tego feralnego piątkowego popołudnia w bibliotece. Miałam wrażenie, że James unikał mnie jak mógł, co było miłą odmianą patrząc na to, jak praktycznie osaczał mnie od początku piątej klasy. Tak więc dni mijały w bliżej nieokreślonym niepokoju, oprawione w ramę mnóstwa nauki i paskudnej pogody, co wcale nie znaczy, że ponury nastrój udzielił się również Huncwotom. Wręcz przeciwnie, już w pierwszy weekend roku szkolnego znów dali o sobie znać – przy śniadaniu Wielka Sala wybuchła tysiącem jadowicie zielonych fajerwerków i jeszcze przez kolejne dwa dni ze sklepienia opadały błyszczące, krzywo powycinane konfetti, przyklejając się do wszystkiego, czego dotknęły. Za karę cała czwórka przez tydzień musiała szorować wszystkie hogwarckie schody, co w jakiś sposób dawało mi szalenie przyjemną satysfakcję, a już zwłaszcza, kiedy przechodziłam nad zgiętym w pół Syriuszem, obrzucając go rozbawionym spojrzeniem.

W końcu zebrałam się w sobie i ruszyłam w stronę łazienki. Miałam wielką nadzieję, że zanim wyjdę któraś z dziewczyn już wstanie, jednak wyglądało na to, że wszystkie postanowiły jak na złość dłużej pospać. Nie chcąc ich budzić wymknęłam się z dormitorium i ruszyłam w stronę Wielkiej Sali. Idąc pustymi korytarzami po raz kolejny rozmyślałam o słowach Alicji. Po raz kolejny przetwarzałam w głowie piątkowe popołudnie i po raz kolejny ogarnęło mnie poczucie przerażenia na myśl, że praktycznie nie zauważyłam żywego człowieka, który musiał stać tuż obok mnie. Człowieka! Wzdrygnęłam się i rozejrzałam wokół, tak jakby nagle korytarz wypełnił się ludźmi, których od tak po prostu nie mogłam zauważyć. Potrząsnęłam głową i zbiegłam po schodach na parter. Lily, przestań, bo ześwirujesz.

Usiadłam powoli przy ostatnim stole na prawo i rozejrzałam się. Kilka osób, wciąż zaspanych, powoli zabierało się do swoich talerzy, choć większości bliżej było do uśnięcia na swojej owsiance, niż zjedzenia jej. Wpatrywałam się w miejsca na przeciwko mnie wyobrażając sobie, że siedzą tu Gryfoni. Co teraz by powiedzieli? Jakby się zaśmiali?

– Hej, Lily! – podniosłam wzrok i uśmiechnęłam w stronę Alicji, która szła przez salę z Frankiem za rękę. – Czy ty zawsze wstajesz tak wcześnie? Myślałam, że to ja nie mogę spać, a ilekroć razy się budzę, ciebie już nie ma.

– Tak już mam – westchnęłam. Frank uśmiechnął się do mnie i przepuścił Hawkins pierwszą, a potem sam usiadł obok. 

– To jak, co dzisiaj mamy? O jaaaa, nadziewane kiełbaski...

Przyglądałam się im, kiedy kłócili się o niezdrowe jedzenie i uśmiechnęłam się pod nosem. Alicja udawała wzburzoną, choć wiedziałam, że ją tak samo jak mnie śmieszy ta sytuacja. Frank natomiast skrzyżował ręce i przybrał zdeterminowany wyraz twarzy. Po chwili, kiedy brunetka ze złością wyrzuciła ręce w gorę, zaśmiał się i objął ją w pasie, przyciągając do siebie. Sam przełożył nogę przez ławkę by siedzieć bokiem i łapiąc ją za ręce przytulił mocno. Przygryzłam wargę, kiedy Alicja, naburmuszona i zarumieniona, westchnęła cicho, a Frank przejechał dłonią po jej krótkich włosach. 

– Nie za dużo tych słodkości? – przerwał im Lupin, siadając obok mnie. Uśmiechnęłam się do niego ciepło i sięgnęłam po dzban z mlekiem, wyrywając się z zamyśleń. Frank zachichotał, puścił dziewczynę i cmoknął ją w policzek.

– Ktoś tutaj musi być szczęśliwy, a nie takie ponuraki jak wy – zawołał, mrugając do mnie, za co Alicja w żartach pacnęła go w ramię.

Gryfoni powoli zaczęli się schodzić. Mary wpadła w ostatniej chwili i łapiąc tosta krzyknęła, że widzimy się na transmutacji, po czym wybiegła tak szybko, jak się pojawiła. Śmiejąc się pod nosem ruszyłam ramię w ramię z Remusem na lekcję starożytnych runów i usiadłam w trzeciej ławce, wyciągając potrzebne podręczniki. Dwie godziny później wszyscy zjawiliśmy się na pierwszym piętrze. 

– Remus, brachu, brakuje mi tylko cala, jeden cal i skończę to głupie wypracowanie... – zawył Syriusz, łapiąc Lupina za skraj szaty, na co on tylko pokręcił głową.

– Nie Łapo, miałeś na to kupę czasu. Radź sobie sam – zachichotał, odsuwając się na bok. Syriusz z kwaśną miną popatrzył w moją stronę i westchnął.

– Ty i tak byś mi nie dała spisać, wiec nawet nie będę pytać. 

– No co ty, Lilka? Lilka jest świetna, myślę, że jak poprosisz, to na pewno da ci coś odpisać. Co nie Lily? – zawołał James, szczerząc w moją stronę zęby, na co podniosłam brwi do góry. 

– Nie nazywaj mnie Lilka. I nie, nie dam mu nic odpisać. Mógł to skończyć wczoraj, zamiast leżeć na sofie i grać z tobą w gargulki. – Wzięłam głęboki oddech i oparłam się o parapet. Mary podeszła do mnie i zrobiła to samo, a reszta dzielnie naigrywała się z Blacka, który zaczął zawodzić, że za pięć minut zarobi szlaban jeżeli mu nie pomogą, a wtedy obedrze ich ze skóry.

Wkrótce po tym drzwi do sali otworzyły się i tłum uczniów zaczął przelewać się do środka. Usiadłyśmy w drugiej ławce i patrzyłyśmy, jak Syriusz próbuje doczytać się pisma jakiegoś Krukona siedzącego przed nim, a potem z zadowoleniem skrobie po pergaminie. 

– Pf, nie potrzebuję waszej pomocy. Nie, to nie.

Lekcja się zaczęła, wszystkie eseje trafiły na biurko, a my zabraliśmy się do czytania rozdziału z podręcznika. Następnie każdy z nas miał za zadanie wykorzystując informacje zawarte w wypracowaniach, przetransmutować konika polnego w kieszonkowe skrzypce. Złapałam w dłoń różdżkę i w chwili, kiedy miałam rzucić zaklęcie, odezwała się profesor McGonagall.

– Panie Black.

Klasa ucichła, a Syriusz podniósł zdziwiony głowę.

– Przecież ja nic nie robię! To James!

– Chodzi o pańskie wypracowanie – powiedziała, poprawiając okulary, po czym wstała, wyszła zza biurka i odkrzkąnęła. – "Kończąc napomnę, iż przemieniając baterie materialne w niemiewalne, możemy uzyskać budzący grozę efekt." 

Klasa wybuchnęła śmiechem, a Syriusz poczerwieniał.

– Panie Black, myślę, że zaprezentował pan dostatecznie wiele wiedzy, żeby...

– Nie, to przez to stare pióro! Naprawdę, pani profesor, tamto, ta pomyłka, to przez przypadek i...

– I z pewnością umiesz zaprezentować tą wiedzę już bez błędów na swoim koniku, tak? – przerwała mu McGonagall, spoglądając na niego ostro.

– Yyy... t–tak – wyjąkał, kiwając głową.

– W takim razie do dzieła. Pod koniec lekcji czekam na skrzypce.

Syriusz usiadł na miejscu cały spocony, a my zachichotałyśmy cicho patrząc jak próbuje zmusić, by zwierzę przestało jak oszalałe uciekać z jego ławki.

– James, pomóż – wysyczał, a Rogacz zaśmiał się głośno.

– Przykro mi stary, ale sam nie wiem co robić.

Może gdyby nie fakt, że wciąż byłam wściekła z powodu tej głupiej pułapki, pomogłabym mu. Nikt nie zasługiwał na miażdżącą karę McGonagall. Jednak coś we mnie miało mściwą satysfakcję na myśl, że ktoś znów utrze mu nosa, więc z założonymi rękami i lśniącą parą czterocalowych skrzypiec wpatrywałam się w poczynania Gryfona.

– Evans błagam.

– Nie.

– Proszę, zrobię wszystko.

– Nie i już.

– Zostało pięć minut do końca! – Spojrzałam na Blacka i jego kicające, zielone skrzypce ze sterczącymi strunami.

– Nie, Syriuszu. Po prostu nie.

– Lily! – zawył, wyciągając moje imię. – Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę! Wściekasz się dalej o tego wampira, ale przecież już przepraszałem!

– Wow, przepraszałeś, świetnie – mruknęłam wywracając oczami. 

– No już, przestań się złościć.

– To nie kwestia tego, że się złoszczę, po prostu wciąż uważam, że przesadziliście, komuś naprawdę mogło się coś stać. Ale wy przecież nie myślicie o konsekwencjach. Jest dobrze, póki jest dobrze, co nie?

– Okej, przepraszam! Przepraszam! Nie chciałem zrobić nic złego. – Syriusz zaczął zawodzić, a James przypatrywał mi się w milczeniu. Zacisnęłam zęby i spojrzałam na niego.

– Nie i już. Radź sobie sam, skoro jesteś taki świetny w czarach. Och, czekaj... chyba nie jesteś, czego dowodem był ten głupi kawał.

Syriusz jęknął zrospaczony. Jego na wpół przetransmutowany konik polny dawno zniknął, jednak wydawał się tego nie zauważać. Kątem oka spostrzegłam, że kilka osób przypatruje nam się w zaciekawieniu, więc odetchnęłam cicho i przymknęłam oczy. Uspokój się Lily, uspokój. Poczułam jak dłoń Mary zaciska się delikatnie na moim ramieniu. Widząc, że James już otwiera usta pokiwałam głową i złapałam za swoją torbę.

– Więc może teraz niech pomoże ci Potter, skoro jesteście razem tacy dobrzy w planowaniu katastrofalnych wydarzeń. I radziłabym ci wyprostować struny, bo za to dostaje się dodatkowe punkty.

Rozległ się dzwonek i odsyłając na biurko własne skrzypce, wymaszerowałam przez drzwi. Mary natychmiast ruszyła za mną. Dopiero kiedy znalazłyśmy się dwa korytarze dalej stanęłam w miejscu i ukryłam twarz w dłoniach.

– Cii... – wyszeptała Gryfonka, obejmując mnie. – Hej, co jest? Wszystko w porządku?

– Nie, oni nic nie rozumieją! Na dodatek jestem pewna, że James wie co zdarzyło się wtedy w bibliotece. Po prostu to czuję. Wie kto tam był, albo o co poszło, nie ma innego wytłumaczenia. 

– Czemu ciągle o tym myślisz?

– Bo nie mogę zrozumieć reakcji Snape'a! Popatrz – mruknęłam, ciągnąc ją w stronę ławki – wszystko by grało, gdyby nie fakt, że on kogoś zobaczył. Jestem pewna, że ktoś tam był, ktoś, kogo ja nie widziałam, a on tak, rozumiesz? Jamesa nie było wtedy w Wieży. Myślę, że poszedł za mną do biblioteki i widział co się stało.

– Po co miałby iść za tobą do biblioteki? – Spojrzałam w jej brązowe oczy i zmarszczyłam brwi.

– Nie wiem. Może wiedział co planuje Snape?

– No nie wiem Lily, to chyba nie było planowane... W sensie, skąd mógłby wiedzieć, że będziesz w bibliotece? Przecież wpadłaś na ten pomysł dziesięć minut wcześniej, raczej tego nie mógł zaplanować.

Zagryzłam wargi i oparłam się o zimną ścianę. Korytarz powoli zapełniał się uczniami w czarnych szatach, zmierzającymi we wszystkich możliwych kierunkach.

– Chodź, nie myśl już o tym. Jeszcze tylko numerologia, a potem będziemy mogły odetchnąć i w końcu trochę poleniuchować. – Pokiwałam powoli głową i ruszyłam za Mary.

Przez resztę dnia dosłownie czułam, jak spojrzenia Alicji wypalają we mnie małe dziurki, jednak ani ja, ani ona nie kwapiłyśmy się by coś z tym zrobić. Wiedziałam co brunetka sądzi o moim stosunku do wybryków Gryfonów, a ona wiedziała co ja sądzę o jej, więc nie chcąc się kłócić żadna z nas nie poruszyła tego tematu, choć mogłabym przysiąc, że najchętniej dałaby mi reprymendę, zrobiłaby wielki banner z napisem "Jesteś zbyt surowa, oni się tylko bawią, przestań ich traktować jak karaluchy!" i latała z nim po szkole, krzycząc w moją stronę o tym, jak niesprawiedliwa jestem.

Kiedy więc wszyscy udaliśmy się na kolację, razem z Mary usiadłyśmy kilka miejsc dalej by móc zjeść posiłek w spokoju, choć i tak nie mogłam uciec od spojrzeń Syriusza i Alicji, którzy chyba się zmówili, bo oboje łypali w moją stronę, jakby chcieli mnie przekazać Filtchowi do testowania nowych form tortur.

– Coś tu na pewno jest nie tak. – Mary spojrzała na mnie zdziwiona, wkładając do buzi kolejnego pulpeta. – Próbowałam się podpytać Lupina, ale zbył mnie jakąś wymyśloną odpowiedzią.

Mary zmarszczyła brwi i odłożyła widelec, a ja zaczęłam się bawić zimnym już ryżem.

– Naprawdę myślisz, że James mógł mieć coś z tym wspólnego?

– Nie wiem, Mary. Na prawdę nie wiem. Przecież nie mógł sobie od tak maszerować za mną do biblioteki, zauważyłabym go. Chociaż... Kurczę, szkoda, że poszłaś wtedy do dormitorium. Gdybyś tylko została na dole i widziała co zrobił, albo gdzie poszedł kiedy ja wyszłam...

– Wiem. – Zamilkłyśmy wpatrując się w znajomych Gryfonów, którzy właśnie wybuchnęli gromkim śmiechem. 

– Spróbuję się czegoś dowiedzieć.

– Oszalałaś? Niby jak? – Spojrzałam na dziewczynę, która bawiąc się kielichem z sokiem dyniowym, patrzyła na mnie w skupieniu.

– Mam dobre stosunki z Lupinem. Jeszcze tylko z całą resztą. Peter nie będzie problemem, wystarczy, że pomogę mu w jakimś wypracowaniu. A Syriusz...

– Nie jest głupi, kapnie się, że czegoś od niego chcesz. Poza tym, po dzisiaj? 

– Więc będziemy musiały to dobrze odegrać. Będę musiała z wielkim trudem mu przebaczyć, a potem spróbuję się czegoś dowiedzieć i...

– Myślę, że powinnaś przestać, Lily. Naprawdę. – Spojrzałam w górę i ujrzałam Alicję pochylającą się nad nami. Och nie... Poczułam jak mój żołądek wykonuje obrót o sto osiemdziesiąt stopni, kiedy jej wściekły wzrok spotkał się z moim. – Mam dość. Nie będę dłużej ukrywać co myślę. Próbujesz znaleźć coś, żeby znów móc się czepiać Jamesa, kiedy to Snape jest winny! Próbujesz go usprawiedliwiać na każdym kroku, wszystko dyktujesz pod własne zachcianki! Przestań szukać problemu w niczym, Lily, bo znajdziesz coś, czego nie chciałabyś się dowiedzieć. Zastanów się nad tym, po której jesteś stronie, przyjaciół, czy jakiegoś oślizgłego kretyna, który manipulował tobą przez całą piątą klasę! Och i ani waż się zaprzeczać, musiałaś zauważyć jego nowych znajomych i dziwne zachowanie ale zwyczajnie go broniłaś! I dalej to robisz! Bronisz kogoś, kto na to nie zasługuje! – Wpatrywałam się w nią z otwartymi ustami, a Mary głośno przełknęła ślinę. – A teraz – ściszyła głos – wybacz, ale idę z moimi szczerymi i prawdziwymi przyjaciółmi odpocząć i cieszyć się tym weekendem. Mam nadzieję, że przemyślisz to, co ci powiedziałam.

Kiedy skończyła natychmiast wstała i odeszła, a za nią Huncwoci, którzy rzucali nam zaciekawione spojrzenia.

– Przestań szukać problemu w niczym, Lily, bo znajdziesz coś, czego nie chciałabyś się dowiedzieć! Oni coś knują, a Alicja wie o wszystkim! Poza tym, kto mówił cokolwiek o tym, że próbuję usprawiedliwiać Snape'a? Ja chcę po prostu wiedzieć co się stało, a ona z pewnością to wie.

– No nie wiem, Lily, może ona po prostu się martwi...

Pokręciłam głową.

– Nie. Coś tu jest nie tak, James jakimś cudem był wtedy w bibliotece i widział co się stało. Może śledził Snape'a... a może nawet to on walczył ze Snapem! Nie rozumiesz? Wszystko pasuje! Poszedł za mną, Snape dziwnie zareagował bo go zobaczył, tylko dlatego zostawił mnie w spokoju! Wszyscy wiedzą, że się nie lubią, James pewnie nie mógł się powstrzymać od ciśnięcia w niego jakimś zaklęciem, a... – przerwałam i poczułam jak nagle cała ekscytacja umyka, zamieniając się miejscem ze złością. – I znowu to zrobił! Znowu go zaatakował, znowu się wyżył tylko dlatego, bo coś do niego ma! 

Mary westchnęła cicho.

– Lily, nie będziemy niczego pewne, dopóki nie usłyszymy tego z ust któregoś z nich.

– Co zamyka sprawę i tylko udowadnia, że muszę jak najszybciej dowiedzieć się czegoś od chłopaków.

– Raczej wątpię, żeby ci się to udało.

– Niby czemu?

– A temu, że skoro Alicja o wszystkim wie, to pewnie nic jej nie powstrzyma przed opowiedzeniem im o tym co podsłuchała. Pewnie już to zrobiła, co sprowadza twoje szanse na wyciągnięcie czegokolwiek od nich do zera.

Miała rację. Entuzjazm ponownie zniknął, zastąpiony przez niewytłumaczalną złość. Bo w końcu na kogo tak naprawdę byłam zła, na siebie, bo straciłam szansę na dowiedzenie się czegokolwiek, na Alicję, bo wszystko zepsuła, czy na samego Jamesa, który coś przede mną ukrywał?

– Dlaczego tak ci na tym zależy?

Spojrzałam na Mary, która przyglądała mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Nie wiem. Po prostu... – Wzięłam głęboki oddech i przymknęłam oczy. – Wiele rzeczy wyrwało się spod mojej kontroli i... Może i powinnam odpuścić, ale nie umiem. Muszę wiedzieć, co się stało.

Kiedy uznałam, że chyba i tak nic już nie przełknę, w ciszy wróciłyśmy do Pokoju Wspólnego. Pomimo tłumu roześmianych Gryfonów i gwaru jaki panował, nie potrafiłam odpędzić od siebie myśli o szóstce szóstoklasistów, którzy wpatrywali się w nasze plecy, kiedy próbowałyśmy się skupić na nauce. Zrezygnowana zaszyłam się w najdalszym kącie i z zamkniętymi oczami wyczekiwałam momentu, w który wszyscy wreszcie znikną w dormitoriach. Kiedy Mary spytała się czy idę spać, pokręciłam przecząco głową. Pomimo zmęczenia i natłoku myśli wiedziałam, że i tak bym nie usnęła. Dziewczyna pokiwała jedynie głową i ruszyła w stronę sypialni, a ja westchnęłam cicho i skupiłam się na podręczniku z eliksirów.

Nie wiem ile czasu minęło, ale nagle zorientowałam się, że wokół panuje wszechogarniająca cisza. Zamrugałam kilka razy i odkładając książkę na stolik rozejrzałam się po opustoszałym pokoju, tonącym w półmroku. Może przysnęłam? Byłam pewna, że raczej bym o tym wiedziała, poza tym dalej czułam się przygnieciona własnymi rozmyślaniami. Może po prostu się wyłączyłam... Tak, to chyba najlepsze wytłumaczenie. Powoli wstałam i skierowałam się w stronę wytartej sofy, stojącej tuż przed kominkiem. Rozłożyłam się na niej wygodnie i wpatrzyłam w ogień, próbując poukładać w głowie wszystkie myśli w jakąś sensowną całość.

Wiedziałam, że straciłam prawdopodobnie jedyną szansę na dowiedzenie się prawdy. Miałam ochotę przyłożyć sobie stołkiem. Byłam głupia, nawet nie pomyślałam o tym, że ktoś mógł nas usłyszeć. Zacisnęłam palce na jednej z poduszek i objęłam ją mocno ramionami. Och super, doprawdy. Nagroda dla największej idiotki wędruje w ręce Lily Evans, rudowłosej szóstoklasistki z Domu Lwa, zdobywczyni jednego z najlepszych wyników na sumach, po której można  by się spodziewać czegoś lepszego...

Mój wzrok przyciągnął mały, srebrny przedmiot leżący na gzymsie kominka. Zmarszczyłam brwi i podniosłam się na łokciach. Co to takiego? Odrzuciłam poduszkę i powoli ruszyłam w jego kierunku. Moja dłoń bezwiednie dotknęła srebrnego wisiora zdobionego motywami roślinnymi. Z zaciekawieniem podniosłam przedmiot. Był zadziwiająco ciężki. Przyjrzałam mu się w świetle padającym z kominka i dostrzegłam małe zarysy postaci. Postaci, które się poruszały. Dopiero po chwili rozpoznałam stworzenia rozbiegające się w popłochu przed moim dotykiem. Fauny.

– Mówiłem Ci, nie zostawiaj tego gdzie popadnie, w ogóle nie powinieneś tego ruszać! Poczekaj tu, zaraz wrócę. – Z trudem powstrzymałam się od krzyknięcia ze strachu. Ktoś schodził po schodach, niebezpiecznie szybko zbliżając się w stronę Pokoju Wspólnego. Odłożyłam wisior na miejsce i biegiem ruszyłam w stronę sypialni dziewcząt, jednak w ostatniej chwili zahaczyłam nogą o jedną z małych, czerwonych puf i jak długa runęłam na ziemię. 

– Auć – syknęłam, czując jak ból promienieje przez całą długość kończyny.

– Lily? – Zamarłam. Powoli podniosłam się i spojrzałam w szeroko otwarte, brązowe oczy Jamesa Pottera. – Wszystko w porządku?

– T–tak, ja tylko... – wyjąkałam, cofając się. Kiedy stanęłam na lewej nodze poczułam okropny ból. Jęknęłam cicho, a chłopak ruszył w moją stronę, jednak wyciągnęłam rękę zatrzymując go. – Wszystko w porządku, po prostu się potknęłam.

– Co robisz tutaj o tej godzinie? – spytał, przypatrując mi się w skupieniu.

– Mogłabym ci zadać to samo pytanie. 

W ciszy mierzyliśmy się wzrokiem. Przyglądałam się jego niepewnej minie, rozpiętej koszuli, rozczochranym włosom. Dopiero kiedy zegar wybił trzecią w nocy zorientowałam się, jak dawno temu powinnam była położyć się do łóżka. Powoli odwróciłam się z zamiarem powrotu do sypialni.

– Lily, czy moglibyśmy porozmawiać o...

– Muszę już iść – wyszeptałam, kręcąc głową.

– Proszę – szepnął, zbliżając się do mnie. – Daj mi wytłumaczyć...

Odskoczyłam do tyłu i czując jak na twarz wypływa mi wielki, czerwony rumieniec, pomknęłam schodami do góry. Nie pozwoliłam mu dokończyć, nie chciałam żeby kończył. Marzyłam jedynie o tym, żeby zniknąć w ciemnościach sypialni. Zamknęłam drzwi dormitorium pozostawiając na dole zamyślonego Gryfona, moją godność, wylegującą się na bordowym dywaniku u jego stóp i mały, ledwo odkryty rąbek tajemnicy, ukrywający się w zarysach drzew srebrnego medalionu tonącego w półmroku pokoju.

Minął szmat czasu, muszę przyznać. Siedzę w pokoju, w rozkosznie wygodnej piżamie, z kubkiem malinowej herbaty w dłoni i uśmiecham się delikatnie. Tak, moi drodzy, udało mi się. Zdecydowanie pobiłam swój rekord prowadzenia bloga. Jakoś nigdy nie potrafiłam niczego dociągnąć do końca, zawsze gubiłam się gdzieś po drodze, a tu proszę - mam gotowe kolejne dwa rozdziały, trzeci zaczęty. Koncepcje na kolejne dwadzieścia. Rozpiera mnie duma. Pokonałam klątwę i w końcu udało mi się wyprowadzić jakieś swoje opowiadanie na prostą. Cudowna sprawa :)

Ostatnio zdałam sobie sprawę, jak wielką przemianę moja Lily przejdzie patrząc na początek i koniec opowiadania. Kurcze, świetna zabawa, bawić się losami bohaterów. No i towarzyszący temu dreszczyk emocji, kiedy z każdym kolejnym postem zbliżamy się do epicentrum wydarzeń. Mogę Wam obiecać, że za jakiś czas Lily będzie musiała przejść szkołę życia i w końcu ogarnąć ten swój ognisty temperament.

Z ważnych spraw, pojawiła się kolejna nowa zakładka, "Zapowiedź". Jak nazwa wskazuje, można tam przeczytać coś na zachętę z nowego rozdziału :)

Na koniec chciałam bardzo podziękować tym kilku osobom które tu zaglądają. Bardzo mi miło, że chociaż wy komentujecie. Mam trochę blogów do nadrobienia, pozapisywanych w zakładkach, więc może niedługo się do tego zabiorę. A póki co pozostaje mi życzyć Wam wesołych świąt, pysznego jajka, dużo zdrowia, szczęścia i weny! Bo bez niej pisarz usycha, jak polny kwiat czekający na kolejny zwiastun deszczu.

Widzimy się za tydzień!