35. Niewypowiedziane

 

{Dla starych czytelników, którzy powracali tu nieustannie

 w nadziei, na nowy rozdział}

 

Jego uważny wzrok towarzyszył mi nieustannie przez kolejne dni, przyprawiając mnie o kwitnące rumieńce. Było w nim coś intymnego, coś co szeptało do mnie z drugiego końca sali, kiedy ćwiczyliśmy zaklęcia ofensywne na Obronie przed czarną magią. To spojrzenie wypalało we mnie piętno, którego nie spodziewałam się nosić, a jednak z każdym kolejnym dniem pragnęłam go coraz mocniej, czując się tak, jakby brakowało mi tchu.

Wczesne dni wiosny tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego siódmego roku były przepełnione po brzegi tajemnymi obietnicami wymienianymi szeptem i wyczekiwanymi spotkaniami na opuszczonych korytarzach zamku. W końcu przestały wystarczać mi dyżury, a po sposobie, w jaki mnie dotykał wiedziałam, że i on o tym myślał.

Coraz ciężej było nam wytrzymać pełen tydzień do kolejnego spotkania.

Gryfoni nie ułatwiali nam tego zadania. Wraz z widmem zbliżających się powoli egzaminów, zamek opanowała gorączka nauki, mogąca prawie zrównać się z pożogą, która ogarniała moje ciało pod wpływem rozgrzanych pocałunków wymienianych za gobelinem na piątym piętrze. Spotykanie się w przerwach na lunch było coraz trudniejsze, a praktycznie niemożliwością stało się unikanie pytań. Mimo wszystko chłonęłam każdą okazję do tego, by móc spędzić z nim chociaż chwilę.

Kiedy podczas lekcji eliksirów jego ręka zjechała na moje udo, prawie nie udało mi się powstrzymać zaskoczonego okrzyku. Mary spojrzała na mnie unosząc brwi do góry, a później nachyliła się nad naszym kociołkiem, jakby to on był źródłem mojego zdziwienia.

– Coś się stało? – spytała, ponownie przenosząc wzrok na mnie, a ja pokręciłam głową, wciąż czując jego palce sunące po mojej skórze tuż pod brzegiem mojej spódnicy.

– Wydawało mi się, że zapomniałam o skrzydełkach much – powiedziałam, mrugając kilka razy. – Ale jednak wszystko jest według przepisu.

– Na pewno dobrze się czujesz? – spytała dziewczyna, przyglądając mi się uważnie.

– Tak, nic mi nie jest.

Syriusz posłał mi rozbawione spojrzenie, dorzucając do swojego kociołka kilka zgniecionych chrabąszczy. To była wyjątkowo ciężka lekcja i wymagała skupienia – wszyscy pracowali w parach, pilnując się nawzajem, aby w regularnych odstępach czasu wrzucać naprzemiennie składniki eliksiru rozgrzewającego. Oburzona spojrzałam na Jamesa, który przyglądał mi się wesoło, jakby nie wiedział, skąd wynikało moje roztargnienie. Starając się nie wykonywać podejrzanych ruchów, strzepnęłam jego rękę z kolana, skupiając się ponownie na podręczniku.

Nie minęło kilka minut, kiedy zrobił to ponownie, tym razem sunąc palcem wzdłuż mojego uda, a ja pisnęłam, przewracając dłonią miseczkę z oczkami żuków.

– Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? – spytała Mary, łapiąc toczące się oczy i wzdrygając się. – Zachowujesz się dziwnie.

– Nic mi nie jest – warknęłam, zaciskając zęby i posyłając Jamesowi zabójcze spojrzenie.

– Jak na moje oko, to coś jest nie tak. Może masz gorączkę? – spekulował chłopak, wywołując kolejny chichot u przypatrującego się nam Syriusza.

– Nie mam gorączki – odpowiedziałam, przewracając oczami. Niestety, sunąca po moim udzie dłoń nie pozwalała mi się skupić, a kiedy sięgnęłam po kolejny składnik, przysunęłam rękę zbyt blisko kociołka. Syknęłam, zabierając ramię, a następnie dmuchając na oparzone miejsce.

– To na pewno gorączka – mruknął wszechwiedzącym tonem James, zbliżając rękę do mojej twarzy. – Aż jesteś cała czerwona.

Miałam ochotę opowiedzieć mu, że był zupełnie inny powód moich wypieków, jednak w ostatnim momencie się powstrzymałam.

– Nic mi nie jest – powtórzyłam, ale ręka Jamesa zdążyła już wylądować w górze, zwracając uwagę Profesora Slughorna.

– Tak? – zapytał, spoglądając na nas znad swojego biurka.

– Lily nie czuje się najlepiej, czy mogę ją odprowadzić do Skrzydła Szpitalnego?

– Ależ naturalnie, mam nadzieję, że to nic poważnego?

– Nic mi nie… – zaczęłam, ale chłopak zaczął pchać mnie w kierunku wyjścia, szczerząc się w kierunku roześmianego Syriusza i skonfundowanej Mary. – Co ty wyprawiasz, co?! – syknęłam, kiedy zamknęły się za nami drzwi sali.

– Chodź – szepnął Rogacz, nic sobie nie robiąc z mojej oburzonej miny, a potem pociągnął mnie wzdłuż korytarza, splatając nasze dłonie razem.

– James!

Zanim zdążyłam zaprotestować, chłopak otworzył drzwi do nieużywanej klasy po prawej stronie i wepchnął mnie do środka, a potem rozglądnął się, szukając czegoś wzrokiem.

– Co ty wyprawiasz?

– Załatwiam nam chwilę spokoju – odpowiedział, łapiąc za jedno z pustych krzeseł i podstawiając je pod klamkę, tak, żeby nikt nie mógł otworzyć drzwi.

– Jest piątek, nie mogłeś wytrzymać do weekendu? – spytałam, zakładając ręce na piersi.

– Zbliża się mecz Gryfonów i będę miał kupę pracy nad taktyką, a od przyszłego tygodnia ruszamy z podwójnymi treningami – wyjaśnił, zbliżając się powoli do mnie.

– A co niby powiem, jeśli ktokolwiek się zapyta o co chodziło?!

– Powiesz, że pomagałaś mi w kawale – zaproponował, przybierając mój ulubiony uśmiech.

– Niby jakim? – spytałam, wciąż udając naburmuszoną, chociaż czułam, jak złość wyparowuje ze mnie jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki.

– Poczekaj do obiadu, a zobaczysz – powiedział, zawisając nade mną, a później jednym szybkim ruchem, podniósł mnie, pozwalając mi owinąć się nogami wokół pasa.

– Widzę, że z twoim torsem już lepiej – zauważyłam, uśmiechając się złośliwie.

– Miałem wyśmienitą pomoc lekarską – wyszeptał James, całując mnie lekko.

Westchnęłam, oddając pocałunek, a cały świat zawirował wokół nas.

– Czy to oznacza, że nie przyjdziesz na poniedziałkowy dyżur? – spytałam, odsuwając się od niego.

– Zrobię co w mojej mocy – zapewnił mnie, lustrując moją twarz uważnym spojrzeniem. – A co, będziesz tęsknić?

Nie zdążyłam mu jednak na to odpowiedzieć, kiedy ktoś złapał za klamkę i poruszył ją kilkakrotnie. Nasze spojrzenia spotkały się, kiedy zastygliśmy w bezruchu, wsłuchując się w czyjś oddech. Po kilku sekundach pukanie i szarpanie ustało, a ja zsunęłam się na ziemię, poprawiając mundurek.

– Kto to mógł być? – szepnęłam najciszej jak potrafiłam, spoglądając nieufnie w stronę drzwi.

– Nie mam pojęcia, może jakiś zbłąkany uczeń – odpowiedział mi James, wzruszając ramionami. – Nie przejmuj się tym.

Coś jednak mówiło mi, że tajemniczy uczeń nie był wcale nikim przypadkowym.

– Gdzie wcześniej zniknęłaś? – spytała Mary, kiedy usiadłam przy stole Gryffindoru z zamiarem nałożenia sobie całej masy ziemniaków i pieczonego kurczaka.

– Proszę?

– Na eliksirach. Wyszłam za wami, ale nigdzie was nie było. Wiem, że nie poszłaś do Skrzydła Szpitalnego.

Moje serce załomotało, kiedy spojrzałam na Mary, która taksowała mnie swoim wszechwiedzącym wzrokiem, jakby dawno już rozgryzła wszystkie moje tajemnice.

– James potrzebował mojej pomocy – mruknęłam, mrugając kilkakrotnie i odwracając głowę w kierunku stołu. – I oczywiście nie mógł poprosić w normalny sposób.

– Dosyć mocno się do siebie zbliżyliście.

To nie zabrzmiało jak pytanie. Kiedy ponownie na nią spojrzałam, dotarło do mnie, że przyglądała mi się z ciekawością, czekając na moją reakcję. Czy powinnam była zareagować? Co powinnam jej powiedzieć? Co już wiedziała?

– Tak – zaczęłam ostrożnie, przełykając ślinę. Nagle zrozumiałam, że to ona złapała za klamkę. A skoro posunęła się do wyjścia za nami, musiała coś podejrzewać. – Jest między nami zdecydowanie lepiej niż było.

– Jak lepiej?

Zanim zdążyłam na to odpowiedzieć, Syriusz zwalił się na ławę obok mnie, przyprawiając mnie o zawał.

– Zjadłbym konia z kopytami – oświadczył głośno, sięgając po półmisek z kurczakiem. Mary posłała mi rozbawione spojrzenie, ale nie ciągnęła tematu. Może wiedziała, że nie będę chciała o tym rozmawiać przy świadkach, a może uznała, że Łapa uratował mnie z opresji. Sama nie wiedziałam, co było prawdą. – O czym rozmawiacie?

– O relacjach i takich tam – mruknęła dziewczyna, przysparzając mnie o lekki rumieniec. – Gdzie reszta?

– Zobaczycie. Muszę się porządnie najeść, bo nie będzie mnie na kolacji.

– Czemu? – spytałam, podnosząc jedną brew.

– Będę mieć szlaban.

– Będziesz mieć? A nie masz?

– Nie, jeszcze go nie mam, chociaż podejrzewam, że niedługo go dostanę.

Mary spojrzała na mnie wymownie, a ja wzruszyłam ramionami.

– Mówiłam ci, że planują kawał – odpowiedziałam, a ona wystawiła język. – Syriuszu – zaczęłam, kiedy przyszło mi coś do głowy. – Jak tam twoja randka?

– Która? – zapytał, szczerząc się w moim kierunku, jakbym powiedziała coś bardzo zabawnego.

– Ta dla której mnie zostawiłeś, a jest ich więcej?

– Prawdziwy dżentelmen nie zdradza swoich tajemnic – odrzekł tajemniczo, a po zastanowieniu mrugnął do mnie. – Ale dzięki za twój wkład w walentynki, bez ciebie pewnie bym sobie nie poradził.

– Do usług – zaśmiałam się.

Byłam coraz lepsza w tą grę. Ukrywanie się i tuszowanie śladów wydawało się być łatwiejsze z każdym dniem, chociaż po raz pierwszy zastanowiłam się, czy to było mądre. Może powinnam była w końcu przyznać się do tego co działo się między mną a Jamesem?

Mary udusi cię własnymi rękami, przemknęło mi przez myśl, kiedy nabrałam na widelec kolejną porcję kurczaka.

Wielkim spiskiem Huncwotów okazało się bajoro wypływające z łazienki na trzecim piętrze, uniemożliwiające przedostanie się na drugą stronę korytarza – uczniowie podejrzewali zaklęcie przylepca, a Filchowi udało się je usunąć dopiero późnym popołudniem w niedziele. Syriusz i James uznali to za wielki sukces, mówiąc, że to dopiero początek każdemu, kto zechciał ich słuchać. Niestety ich zachwyty miały swoje konsekwencje w postaci przewidzianego przez Łapę szlabanu.

Mary przyglądała mi się uważnie przez resztę tygodnia, jednak nie odezwała się ani słowem. Mogło to być spowodowane Maryl, która suszyła jej głowę o umówienie się z Remusem (“Mogę to załatwić, słowo daję!”; “Nie, Maryl, czego nie rozumiesz w słowie nie?!”; “Ale dlaczego…”), a może udało mi się uspokoić choć trochę jej podejrzenia moją rozmową z Syriuszem. Nie umknęło mi jednak uwadze, że odkąd Binner nie dawała jej spokoju, Mary rzeczywiście więcej czasu spędzała w towarzystwie Lupina, a jej nawyk przypatrywania się mu powrócił ze zdwojoną siłą. Wiedziałam, że Remus podobał jej się na szóstym roku, a jednak ich relacja nigdy nie poszła dalej, nawet pomimo tego, że Mary odważyła się go pocałować. Może to właśnie dlatego Mary tak bardzo opierała się propozycjom Binner? W końcu po tym co się stało, Lunatyk dość długo jej unikał, a ich relacje mocno się ochłodziły na dobrych kilka miesięcy. I chociaż kusiło mnie by ją o to zapytać, strach przed odbiciem przez nią piłeczki w moim kierunku był zbyt duży, żebym mogła rozważyć przeprowadzenie tej rozmowy.

Kiedy nadszedł poniedziałek zrozumiałam, że James mówił na serio o podwójnych treningach i braku czasu na spotkania ze mną. Zmuszona do spędzenia samotnego dyżuru potrzebowałam jedynie pięciu minut, żeby uknuć plan jak odmienić ten stan rzeczy. Zadowolona wdrożyłam go w życie już w środę, wymawiając się przed Gryfonkami chęcią spędzenia czasu na świeżym powietrzu.

– Ja wszystko rozumiem, ale na trybunach? Jak możesz się skupić na nauce przy ich okrzykach?

– Obiecałam Syriuszowi, że pomogę mu wyrwać jedną Puchonkę, która ciągle przychodzi na ich treningi. Zobaczymy się później?

Czasem przerażało mnie jak łatwo przychodziły mi kolejne kłamstwa.

Gdy dotarłam na miejsce, drużyna była już na boisku. Powoli wspięłam się na górę, siadając w najbardziej osłoniętym od wiatru miejscu i odetchnęłam, zabierając się do czytania podręcznika z zaklęć. Wystarczyło kilka minut, żeby czerwona plama zatrzymała się przede mną, obdarzając mnie zuchwałym spojrzeniem.

– Zgubiłaś się? – zapytał Syriusz, uśmiechając się złośliwe.

– Przyszłam podziwiać, jak kiepsko ci idzie – odgryzłam się, wywołując głośny śmiech chłopaka.

– To urocze, że wspierasz swojego chłopaka.

– Syriusz!

Moje usta zamarły w połowie otwarte w celu zrobienia tego samego, co zawiśnięty nad nami James.

– Jest jakiś powód, dla którego nie robisz właśnie okrążeń razem z resztą drużyny? – zapytał Rogacz, unosząc obie brwi do góry.

– Już wracam do pracy, panie kapitanie! – zawołał Łapa, salutując mu z krnąbrnym uśmiechem, by następnie posłać mi rozbawione spojrzenie i odlecieć w kierunku słupków Gryffindoru.

– Więc wspierasz swojego chłopaka, co? – zapytał James, uśmiechając się szeroko w zupełnie taki sam sposób, co jego przyjaciel trzydzieści sekund wcześniej.

– Och, jesteście straszni! – zawyrokowałam, wywołując u niego salwę śmiechu.

– Takiego mnie kochasz.

Między nami zapanowała cisza, kiedy moje policzki pokryły się lekkim różem.

– Po prostu ktoś powinien zaglądnąć do twojego opatrunku, głąbie. Zwłaszcza po takim wysiłku.

– Mhm – odpowiedział James, zagryzając dolną wargę, jakby droczenie się ze mną sprawiało mu niesamowitą przyjemność. – Przyjdź później do szatni, tam będzie najwygodniej.

Pokiwałam głową, obserwując jak odlatuje, w głowie mając zupełny mętlik.

Trzy godziny i dwa zaklęcia ocieplające później skierowałam się w stronę błoni, obchodząc trybuny dookoła. Z oddali widziałam rozprawiającą wesoło drużynę opuszczającą właśnie małą drewnianą przybudówkę. Zanim dotarłam do drzwi, reszta Gryfonów znikała już w oddali, za co byłam wdzięczna.

{RAYE – Escapism}

– Nie spieszyłaś się – zauważył James, czekając na mnie w środku. Siedział na drewnianej ławie opartej wzdłuż serii szafek dla poszczególnych członków drużyny, wciąż ubrany w mocno opinające szaty do Quidditcha. Gdy zmarszczyłam oczy i nos, wyciągnął się wygodnie, uśmiechając się do mnie zbójecko. Przez moment obserwowałam jego powolne ruchy, skrzyżowane w kostkach nogi i dłonie zaciskające się na ławie, przełykając ślinę w napływie dziwnej ekscytacji, a później pokręciłam głową, jakbym chciała pozbyć się tych dziwnych myśli z mojej głowy.

– Mogłeś się chociaż umyć – mruknęłam, podchodząc bliżej i kładąc torbę obok niego.

– Wtedy nie mógłbym się przed tobą rozebrać, a wiem, że na to czekałaś.

– Zabawne – mruknęłam, starając się zachować pozory, chociaż wszystko w środku mnie krzyczało w reakcji na jego odpowiedź. Oczywiście, że chciałam, żeby się przede mną rozebrał.

Nie zdążyłam jednak powiedzieć nic więcej, bo chwilę później jego ręce poderwały mnie z ziemi i pociągnęły w stronę pryszniców.

– Co ty wyrabiasz?!

– Tak płaci się za ironię – mruknął, nic nie robiąc sobie z moich okrzyków.

– James! Odstaw mnie natychmiast!

– Dobrze, pani prefekt – szepnął do mojego ucha, przyciskając mnie do zimnych płytek i włączając prysznic.

Pierwsze krople wody spadły na nas w tym samym momencie, w którym jego wargi znalazły się na moich, roztapiając mnie pod wpływem jego dotyku. Pisnęłam w jego usta, kiedy zimna woda rozproszyła się po moich włosach, wywołując ciarki, a on wykorzystał ten fakt, pogłębiając pocałunek i wsuwając ręce pod moją koszulkę.

Kurwa, pomyślałam, kiedy głośny jęk wydostał się z mojej piersi w reakcji na jego dotyk. Sprawiał, że coraz ciężej było mi się powstrzymać. I dobrze wiedział co robi. Nabrałam tej pewności, gdy jego dłoń zacisnęła się na mojej piersi, drażniąc stwardniałą z zimna brodawkę.

– Jesteś niemożliwy – wydusiłam, odpychając go do tyłu, wciąż czując dudniący w moim wnętrzu jęk.

Kiedy uśmiechnął się w mój ulubiony sposób, unosząc wyżej tylko jeden kącik ust poczułam się tak, jakby ktoś na moment wyłączył światło. Zamrugałam, ledwo dając radę powstrzymać się przed rzuceniem się na niego. Chłopak bardzo powoli przekrzywił głowę, sięgając palcami do przemoczonej szaty i zaczynając rozpinać guziki.

– O ile nie chcesz do mnie dołączyć – mruknął, powoli ściągając z siebie warstwy materiału – polecam się oddalić.

– Czemu? – spytałam, przełykając wielką gulę w moich ustach, w których nagle zrobiło się niesamowicie sucho.

– Bo inaczej ciężko ci będzie stąd wyjść.

– Czemu? – ponowiłam, obawiając się odpowiedzi.

– Nagi robię piorunujące wrażenie.

Kurwa, kurwa, kurwa!

– Przez ciebie klnę jak szewc – wydusiłam niewyraźnie, odsuwając się i starając się wymazać ten obraz z mojej głowy.

– Przecież nie przeklęłaś?

– Nie słyszałeś, co działo się w mojej głowie – mruknęłam, wywołując jego śmiech, kiedy powoli wycofałam się z pryszniców.

Cholera, nie wiedziałam, czy naprawdę chciałam stamtąd wyjść, ale byłam wdzięczna, że nie naciskał. Obawiałam się, że gdyby nie dał mi wyboru i nie uprzedził o swoich zamiarach, nic nie powstrzymałoby mnie od pójścia za jego przykładem. I nagle nie wiedziałam już, czy właśnie tego chciałam. W mojej głowie zapanował mętlik, kiedy sięgnęłam po różdżkę, próbując osuszyć swoją szatę i włosy. Obrazy jego dłoni sunących po moim ciele zapanowały nade mną, sprawiając, że ponownie poczułam jego palce zaciskające się na mojej piersi. Z całych sił zagryzłam usta, próbując powstrzymać się od jęknięcia.

Co on potrafił ze mną zrobić.

Gdy w końcu wrócił do mnie, w ręczniku owiniętym wokół talii, taktownie odwróciłam się, żeby mógł się przebrać, chociaż po jego śmiechu zrozumiałam, że tylko mi to przeszkadzało.

Dobra, przeszkadzało to było złe słowo. Tylko ja nie ufałam sobie na tyle, by przyglądać się mu w tym stanie. Ale cholera, zimna podłoga szatni Quidditcha, do której ktoś mógł w każdym momencie wejść nie była dobrym miejscem do zrobienia tego po raz pierwszy.

Jęknęłam w odpowiedzi na moje myśli, sięgając dłońmi do twarzy, jakbym mogła wygonić je ze swojej głowy odpowiednio mocno nią potrząsając.

– Aż takie wrażenie sprawia na tobie kawałek skóry?

– Zamknij się – mruknęłam, odwracając się i podchodząc do niego z zaciśniętymi ustami wywołując kolejną salwę śmiechu. Całą swoją uwagę skupiłam na jego boku, próbując nie zjeżdżać wzrokiem na mięśnie brzucha i nisko osadzone na biodrach spodnie. – Och, wygląda to dużo lepiej.

Rzeczywiście, rana była prawie całkowicie zasklepiona. Fioletowe pręgi przyblakły, a zaczerwienienie wskazywało na to, że wszystko zmierzało w dobrym kierunku.

– Miałem znakomitą pomoc lekarską – zapewnił mnie chłopak, trochę zbyt kuszącym tonem jak na mój gust.

– Bo sobie pójdę – ostrzegłam go, sięgając do torby i wyjmując przybory.

– Okej, pani pielęgniarko.

Obrzuciłam go ostrzegawczym spojrzeniem, gdy zaśmiał się cicho pod nosem, kręcąc głową, jakby chciał mi pokazać, jak niedorzecznie się zachowywałam.

Powoli przyklękłam przed jego torsem, przywołując w pamięci zaklęcia.

– Więc jak to się stało, że zostaliście animagami? – spytałam, chcąc odwrócić jego uwagę od mniej przyjemnej części.

– To było całkiem proste – westchnął James, opierając się o szafki i przymykając oczy. – Kiedy dowiedzieliśmy się o futerkowym problemie Remusa, praktycznie każdy od razu wiedział, że nie pozwolimy mu samemu przez to przechodzić. Nawet nie pamiętam już czyj to był pomysł, ale wszyscy natychmiast się zgodzili. No, może oprócz Remusa.

– Czemu? – spytałam, sięgając po dyptam.

– Na początku był bardzo przeciwny temu pomysłowi. Bał się, że… no wiesz. Nie chciał się zgodzić, chyba nawet nie wierzył, że dalibyśmy radę się tego nauczyć. Ciągle powtarzał, że to ciężka magia, że możemy sobie zrobić krzywdę, ale wiesz, jak to jest, kiedy ktoś powie nam, że sobie z czymś nie poradzimy.

– Musicie na siłę udowodnić, że ten ktoś się myli – mruknęłam, nakrapiając specyfik na ranę, co wywołało ciche syknięcie chłopaka i wzrok pełen wyrzutów.

– Hej!

– Więc co było najtrudniejsze? W nauce?

– Noszenie tego cholernego liścia przez miesiąc w buzi – westchnął James, a kiedy zrobiłam głupią minę, uśmiechnął się. – W pierwszym miesiącu Peter swój połknął drugiego dnia. Potem obudził się rano z liściem na poduszce szóstego dnia, potem, jeśli się nie mylę, połknął go po kolejnych dwóch tygodniach. Udało nam się dopiero za piątym podejściem. Syriusz też raz wypluł go przez sen, był strasznie zły na siebie.

– Naprawdę musieliście go trzymać w środku przez miesiąc?

– Tortura – zaśmiał się chłopak z nieobecnym wzrokiem, jakby sobie przypominał tamte czasy.

– Nie obraź się, ale Remus miał rację. To nie była zabawa, a coś mi mówi, że tak to traktowaliście.

– Udało się.

– Ale mogło się nie udać. Aż ciężko mi sobie wyobrazić, jakie konsekwencje ponieślibyście, gdyby tak się stało.

James przyglądał się moim powolnym ruchom, gdy wsmarowywałam maść w jego skórę, nie odzywając się przez moment.

– Uważasz, że to było głupie? Że źle zrobiliśmy?

Przez moment zastanawiałam się, zdziwiona własną odpowiedzią, która formowała się w mojej głowie.

– Nie – powiedziałam w końcu. – Uważam, że to było szlachetne. Że pomogliście swojemu przyjacielowi, wykazując się odwagą, jakiej nie mają nawet dorośli, a byliście dziećmi. Uważam też jednak, że nie zdawaliście chyba sobie sprawy z konsekwencji, uznając to wszystko za niesamowitą przygodę.

– To była niesamowita przygoda.

– A co, gdyby coś poszło nie tak? Co, gdyby któreś z was popełniło błąd? Igranie z tak potężną magią mogło mieć ogromną cenę. Co, gdyby któryś z was utknął w ciel zwierzęcia? Co, gdyby stracił nad nim kontrolę? Co, gdyby Remus was ugryzł?

– Nie ugryzłby nas – wtrącił natychmiast James, kręcąc głową.

– Skąd taka pewność? Kocham Remusa, James, ale podczas pełni to nie jest on. Ktoś inny przejmuje kontrolę.

– Mówisz, jak inni – powiedział oschle chłopak, prostując się, kiedy odsunęłam się od niego, zamykając pudełeczko z maścią.

– Mówię, jak ktoś, kto się martwi – szepnęłam.

– Wiec się nie martw, to już dawno za nami. A Remus… podczas pełni on wciąż tam jest. Uwięziony. Nie zostawimy go samego.

– Nie proszę o to – zapewniłam go, kładąc dłoń na jego. – Po prostu uważajcie na siebie, okej?

– Okej.

Choć wydawać by się mogło, że wszystko było między nami w porządku, coś w jego spojrzeniu mówiło mi, że wracał do tych słów, nie potrafiąc dać im odejść. I kiedy w końcu opuściliśmy szatnię, a zza trybun nadeszła grupa chichoczących Krukonek, obrzucających Jamesa maślanymi spojrzeniami, wysunęłam dłoń spomiędzy jego palców, rumieniąc się niczym piwonia. Chłopak przyglądał mi się tajemniczo, dopóki nie oddaliły się od nas na tyle, żeby nie dosłyszeć naszych głosów, a później westchnął cicho.

– Na początku to było urocze, ale minęły prawie dwa miesiące, Lily. Teraz po prostu mnie ukrywasz.

– Rozmawialiśmy o tym, po prostu…

– Chcesz powiedzieć Mary pierwszej, ale tego nie robisz.

– Nie rozumiesz…

– Czego nie rozumiem?

– Chcę jej powiedzieć, ale wiem, jak zareaguje. Będzie na mnie wściekła!

– Może i nie bez powodu – mruknął James, kiedy spojrzałam na niego naburmuszona.

– Wiem, że nie powinnam tego przed nią ukrywać tak długo, ale im dłużej to robiłam, tym cięższe stawało się powiedzenie jej prawdy. Myślałam, że to będzie łatwiejsze, kiedy już przyzwyczaję się do myśli, że między nami wszystko się zmieniło, ale jest tylko gorzej.

– Musisz jej w końcu powiedzieć. W weekend jest impreza urodzinowa Remusa, wszyscy będą pijani, może warto to wykorzystać.

– Powiem jej, obiecuję, po prostu…

– Po prostu powiesz jej na własnych warunkach, jasne.

– James… – zaczęłam, kiedy cofnął się kręcąc głową.

– Zostawiłem coś w szatni. Idź, zobaczymy się w zamku.

I powiedziawszy to odszedł w kierunku, z którego przyszliśmy, pozostawiając mnie z kwaśną miną.

Nie mogłam go winić za taką reakcję. Z irytacją uświadomiłam sobie, że miał rację. Ukrywałam go, bojąc się tego, co powiedzą inni. Im bardziej zbliżały się urodziny Remusa, tym bardziej nie byłam pewna tego, co chcę zrobić. Wiedziałam, że najlepiej będzie załatwić to szybko, jak zerwanie plastra, ale strach obezwładniał mnie za każdym razem, kiedy próbowałam wyobrazić sobie tą rozmowę.

Huncwoci zadbali o najdrobniejsze szczegóły. Od samego rana zamkiem wstrząsnęły radosne okrzyki z życzeniami, a wkrótce wszyscy odkryli, że Syriusz zaczarował zbroje, żeby śpiewały “wszystkiego najlepszego” za każdym razem, kiedy ktoś je mijał.

Podczas śniadania Remus niesamowicie się czerwienił, kiedy kolejne osoby składały mu życzenia, chociaż sam twierdził, że ich nie kojarzył. Wszystkie siódmoklasistki z Gryffindoru dostały za zadanie zajęcie go, aby Huncwoci mogli przygotować Wieżę na to specjalne wydarzenie. Lunatyk na szczęście nie był na tyle głupi, by nie domyślić się, co knuli, więc nie stawiał większych oporów, pozwalając się poprowadzić do biblioteki a potem na długi spacer na błoniach.

– To naprawdę zbyteczne – skomentował, chowając ręce w kieszeni, kiedy pozostałe Gryfonki udały się w stronę zamku, tłumacząc się damskimi sprawami. – Czy oni myślą, że nie wiem, co się dzieje?

– No cóż – zaczęłam, obejmując jego ramię i uśmiechając się szeroko. – Taka już zaleta urodzin.

– To nie fair, tobie udało się wyprosić wieczór gier.

– Moje urodziny wypadały w poniedziałek, a nie w sobotę – przypomniałam mu, chichocząc. – Ciesz się niespodzianką, to nasze ostatnie urodziny w zamku.

Remus spojrzał na mnie, uśmiechając się smutno. Podczas ostatniej pełni nabawił się nowej blizny na policzku, która połyskiwała czerwienią w promieniach popołudniowego słońca.

– Dzięki Merlinowi, że to nie ostatnie urodziny w tym roku – mruknął. – Może te głąby zostawią trochę energii na imprezę urodzinową Jamesa.

– Nie liczyłabym na to – zachichotałam, dając mu kuksańca w bok. – Hm, Remusie, mogę zadać ci osobiste pytanie?

– Zgaduję, że i tak je zadasz – powiedział, spoglądając na mnie z rozbawieniem.

– Co stało się między tobą a Mary w zeszłym roku? Po tym, jak… się zbliżyliście, tygodniami się do siebie nie odzywaliście.

– To… – zaczął chłopak, a potem przerwał, zastanawiając się nad czymś. – To skomplikowane.

– Bardziej niż to, że później i tak łaziłeś za nią po nocach w brązowym płaszczu? – przypomniałam sobie, wywołując u niego uśmiech. – Skoro… skoro ją lubisz, czemu…

– To naprawdę nie jest takie proste – przerwał mi Lupin, kręcąc głową. – Czasem to, że kogoś lubisz… nie wystarcza.

Obserwowałam, jak czerwone wypieki na jego policzkach pogłębiły się, kiedy spoglądał w dal, jakby sobie o czymś przypomniał. Zastanowiłam się, czy chodziło o Mary? Jego reakcja wskazywała raczej na całkiem świeżą sprawę, chociaż jeśli ja coś ukrywałam przed Mary, niewykluczone, że ona ukrywała coś przede mną.

– Przecież się przyjaźnicie, co może być takiego strasznego w przełamaniu tej bariery? – powiedziałam w końcu, zaczynając rozumieć, co tak naprawdę miał na myśli James, kiedy odszedł, pozostawiając mnie samą na błoniach.

– Czasem to właśnie przyjaźń stoi na przeszkodzie. Czasem znasz kogoś tak bardzo, że ciężko spojrzeć na niego inaczej niż na przyjaciela. Ciężko przyznać się przed sobą, że może być kimś więcej niż przyjacielem.

Zamrugałam kilkukrotnie, spoglądając na niego. Smutek w jego głosie był tak dojmujący, że zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno mówił o Mary.

– Wszystkiego najlepszego!

Dziesiątki głosów roześmiało się, a gwizdy i oklaski otoczyły nas, kiedy przeszliśmy przez dziurę pod portretem. Remus uśmiechnął się z wdzięcznością, pozwalając się podnieść swoim wiwatującym przyjaciołom. Na ukos pomieszczenia przewieszony był wielki banner w barwach Gryffindoru, a do wysokich kolumienek przyczepione były złote świecące balony.

Kiedy świeczki zostały zdmuchnięte, a dookoła rozgorzał gwar rozmów i przyjemny szum muzyki, usadowiłam się na sofie obok uśmiechniętej Maryl, popijając coś, co Huncwoci nazwali “Zgubą Domu Lwa”.

– Zauważyłaś, że Remus nie do końca rozmawia z Syriuszem? – zapytała mnie, spoglądając w tłum. Gdy podążyłam za jej spojrzeniem, dostrzegłam lekko naburmuszonego Łapę, który przyglądał się z oddali Lupinowi tańczącemu w objęciach Dorcas i Alicji.

– Chyba się o coś posprzeczali – mruknęłam, kiwając głową. – James coś wspominał.

– Ta… Ostatnio wszyscy mają tajemnice – odpowiedziała, obracając w rękach butelkę piwa kremowego, a pierścionki na jej palcach wystukały przyjemny rytm, uderzając o szkło.

– Co masz na myśli? – spytałam, marszcząc brwi.

– Najpierw oni, później Dorcas, Mary. Nawet ty zachowujesz się dziwnie.

– Nie zachowuję się dziwnie – odpowiedziałam automatycznie, a Binner obdarzyła mnie spojrzeniem, mówiącym, że nie mogę jej tak łatwo oszukać.

– Niech Merlin da mi siłę, bo was wszystkich pozabijam.

– Czemu siedzicie tu same?

Gdy podniosłam wzrok, moje oczy natknęły się na uśmiechniętą twarz Jamesa. Tego wieczoru miał na sobie wzorzystą koszulę z krótkim rękawem, której górny guzik był uwodzicielsko rozpięty. Kiedy oblizał figlarnie usta, przewróciłam oczami, próbując nie dać po sobie znać, co ten widok potrafił ze mną zrobić.

– A co, chcesz nas porwać do tańca?

– Pewnie, że tak – zapewnił, zerkając w stronę Syriusza i machając na niego głową.

– Czego twa dusza potrzebuje? – zapytał Black, podchodząc w naszą stronę.

– Drugiego partnera – oświadczył James, ciągnąc Maryl w stronę parkietu. Syriusz zasalutował mu, a potem puścił mi oczko, wyciągając rękę w moim kierunku.

– Pani pozwoli.

Zachichotałam, pozwalając poprowadzić się Łapie w stronę tańczącego tłumu. Muzyka dudniła w moich uszach, kiedy pozwoliłam się wyobracać, czując, jak zaczyna mi się kręcić w głowie. Alkohol przyjemnie łaskotał moją świadomość, pozwalając chociaż na chwile zapomnieć o otaczającym mnie świecie. Black uśmiechnął się do mnie, pokazując wszystkie zęby, jakby czytał mi w myślach.

– Odbijamy!

Zachichotałam, kiedy ramiona Jamesa pojawiły się wokół mojej talii, na moment nie zwracając uwagi o tym, co pomyślą inni.

– Jak się bawisz? – zapytał, nachylając się nad moim uchem, a ja przymknęłam oczy, uśmiechając się.

– Teraz lepiej.

James parsknął śmiechem, łapiąc mnie za wyciągniętą dłoń i okręcając kilkakrotnie, aż zabrakło mi tchu.

– Masz słabą kondycję – krzyknął, nie pozwalając mi zejść z parkietu.

– Bo nie biegam jak szalona za piłką po boisku – odpowiedziałam, wystawiając mu język.

– Rogasiu!

Oboje obróciliśmy się w stronę roześmianego Syriusza, który właśnie wchodził na stolik.

– Chodź tutaj!

– Chyba ktoś cię woła – zauważyłam, chichocząc na widok jego miny.

– Nie myśl, że ci tak łatwo odpuszczę.

– Lepiej idź przypilnuj swojego przyjaciela, zanim spadnie i coś sobie złamie.

Im później było, tym przyjemniej odczuwałam działanie alkoholu. Nauczona poprzednim razem, starałam się nie przesadzić z jego ilością, czego nie mogłam powiedzieć o pozostałych Gryfonach. Kiedy w końcu opadłam na sofę, Clarie przysypiała na oparciu sofy, a Alicja i Dorcas chichotały, szeptając sobie coś na ucho. Jedynie Mary uśmiechnęła się w moim kierunku ciepło, chociaż po jej rozmarzonych oczach widziałam, że była dosyć mocno pijana.

– Dobrze się czujesz? – spytałam, klepiąc ją po ręce.

– Tak – mruknęła, kiwając głową tak mocno, że aż zakołysała się jak na bujanym krześle.

– Łał, spokojnie, kowboju – zachichotałam, łapiąc ją za barki. – Może koniec alkoholu na dziś.

Macdonald odpowiedziała rozmarzonym uśmiechem, wtulając się w moje ramię.

– Co słychać?

Roześmiałam się, głaszcząc ją po splątanych włosach.

– Jutro będziesz tego żałować – powiedziałam, a później mnie olśniło. Jeśli czekałam na okazję, to to była ona! James miał rację. Wykorzystanie momentu, kiedy wszyscy byli pijani nagle wydało się takie proste. Wystarczyło tylko zacząć. – Mary, ja…

– Mary!

Binner wylądowała między nami, chichocząc wściekle. Jej długie czarne włosy mieniły się w świetle rzucanym przez balony, a czerwona pomadka była rozmazana w dwóch miejscach.

– Maryl – odpowiedziała Macdonald, czkając głośno.

– Jak tam twoje miłosne podboje? Zagadałaś już do kogoś? Zegar tyka!

– Myślę, że ty zagadałaś za was dwie – mruknęłam, ścierając błyszczyk z jej brody. – Dobrze się bawiłaś?

– Wyśmienicie – zachichotała. – A ty, Lily? Może chociaż ty mnie nie zawiedziesz.

– Tak właściwie… – zaczęłam, biorąc głęboki oddech, jednak Mary przerwała mi.

– Na miłość boską, Maryl!

– Cooo – mruknęła dziewczyna, spoglądając na Macdonald.

– Świat nie kręci się wokół migdalenia!

– Oczywiście że kręci, tylko wcześniej byłaś za młoda, by to docenić – odpowiedziała rzeczowym tonem.

– Całowanie to tylko całowanie.

– No to udowodnij mi to – zachichotała Binner, zamachując się ręką tak mocno, że aż upadła na mnie. – Masz caaaaaały parkiet dla siebie.

– Dobrze – fuknęła Mary, wstając i obciągając dżinsową spódniczkę. Obie obserwowałyśmy z zaskoczeniem, jak pewnym krokiem ruszyła we wskazanym kierunku, wyglądając, jakby nagle otrzeźwiała, aż do stołu, na którym stali roześmiani Huncwoci. Syriusz poprawił krawat, który przewiązał sobie wokół głowy, a potem poklepał radośnie po plecach Lupina, kiedy ten wychylił kieliszek pełen ciemnego płynu w akompaniamencie krzyków Jamesa, którego okulary ledwo trzymały się na czubku jego nosa.

– Hej, Remus!

Moja buzia otworzyła się szeroko w szoku, kiedy Mary złapała zaskoczonego chłopaka za koszulę, a następnie ściągnęła na dół i pocałowała. Cały Pokój Wspólny wstrzymał na sekundę oddech, aż w końcu Lunatyk objął ją w pasie, a Wieża Gryffindoru wybuchła głośnymi wiwatami.

– Gorzko, gorzko!

– Dawaj, Mary! – zawyła Binner, chichocząc jak szalona. James zapiał jak kogut, podsycając reakcję tłumu, kiedy dziewczyna przerzuciła ręce przez barki Remusa, pogłębiając pocałunek.

Jedyną osobą, która nie wiwatowała, był Syriusz, wpatrujący się w przyssaną do siebie dwójkę z dziwnym wyrazem zdumienia wymalowanym na twarzy.

Chylące się ku zachodowi słońce zabarwiało pergaminy na jaskrawoczerwony kolor, a cichy szept przewracanych kartek roznosił się w powietrzu, uspokajając moje szalejące myśli. Bycie samej w bibliotece było przywilejem, na który rzadko mogłam sobie ostatnio pozwolić. Ty razem bycie samej przypominało mi, dlaczego byłam sama. Przypominało o wydarzeniach z ubiegłego weekendu, powodując gęsią skórkę na moich rękach. I nie chodziło mi bynajmniej o pocałunek Mary i Remusa. Wszyscy nasi bliscy znajomi byli zadziwiająco wspierający na widok tego nagłego romansu. To, co powodowało nieprzyjemny dreszcz na moim karku to nieustający szmer pogłosek. Opinii wyrażanych na wydechu, kiedy któreś z nich pojawiało się w pobliżu. Szum plotek, przyrastający na sile i odbijający się echem od ścian kamiennych korytarzy, ciężki do zniesienia nawet w dobre dni. Jak gdyby zrobili coś złego. Jak gdyby inni mieli prawo ich oceniać.

Westchnęłam, przecierając zmęczone oczy. Nie rozumiałam czemu wywoływało to we mnie tak ciężkie do zwalczenia uczucie paniki. To nawet nie były szepty o mnie!

Ale mogły być, szepnął cichy głosik w mojej głowie. Gdyby się dowiedzieli.

Zachmurzyłam się, będąc zła na własne myśli. To było głupie! Tak głupie! Ale za każdym razem, kiedy chciałam powiedzieć to na głos, wszechświat wpychał mi do buzi całą rękę, próbując pozbawić mnie głosu. Byłam pewna, że jeśli tak dalej pójdzie, to wykrzyczę to na środku korytarza. I tego bałam się najbardziej – podświadomie czułam, że Mary powinna była dowiedzieć się pierwsza. Z drugiej strony od soboty prawie nie rozmawiałyśmy. Gryfonka była zbyt zajęta rozpływającą się nad nią Maryl Binner, która przyjęła sobie do serca misję zostania zaklinaczką samotnych dusz, oraz uciekaniem przed wzrokiem Hogwartu, po którym plotki o jej podrywie rozeszły się w zatrważającym tempie. Za to ostatnie jej nie winiłam – sama pewnie zaszyłabym się w ostatnim kącie, próbując uniknąć obezwładniających szeptów na mój temat.

Największym plusem tej sytuacji był fakt, że Remus ukrywał się razem z nią.

Kiedy ktoś rzucił cień na leżącą przede mną księgę z obawą spojrzałam w górę. Prawie natychmiast oblało mnie poczucie ulgi, kiedy dostrzegłam przypatrującego mi się Jamesa.

– Można?

Z uśmiechem wypływającym na moje usta pokiwałam głową, a chłopak przysiadł na krześle naprzeciwko, opierając głowę na zgiętej w łokciu ręce. Jego wzrok był intensywny, kiedy przypatrywał mi się w skupieniu, jakby coś błąkało się pod jego rozczochraną czupryną.

Moja ręka sama powędrowała do ciemnych włosów, delikatnie poprawiając mieszaninę nastroszonych loków, a James uśmiechnął się ciepło, przyjmując pieszczotę.

– Po co przyszedłeś? – spytałam, odwzajemniając uśmiech i opierając głowę na obu dłoniach.

– Trochę cię podenerwować.

– Pewne rzeczy się nie zmieniają, co?

Chłopak zaśmiał się cicho, nie odwracając ode mnie wzroku, a jego oczy zabłyszczały.

– Jak przygotowania? – spytałam, widząc, jak poruszył się niespokojnie na myśl o meczu.

– Chyba bardziej nie możemy być gotowi – odpowiedział, chociaż wyraz jego twarzy wskazywał na to, że się martwił.

– Musicie wygrać?

– Od tego zależy Puchar – westchnął, stukając palcami o swój policzek.

– Dobrze ich przygotowałeś – mruknęłam, starając się podnieść go na duchu. – Dacie sobie radę.

– Zastanawiam się… Zastanawiam się, czy dobrze zrobiłem nie dając Maryl szansy powrotu do zespołu.

– No cóż, macie komplet dobrych zawodników.

– Dobrych. Maryl była świetna.

– Była, James. Wiele wydarzyło się w ciągu ostatniego roku, a Maryl nie grała z wami od zeszłego czerwca.

– Po prostu… jeśli nie wygramy, to będzie moja wina.

– Hej – mruknęłam marszcząc brwi i dźgając go w przedramię. – Nie myśl tak. Dałeś z siebie wszystko i jesteś naprawdę dobrym kapitanem.

– Skąd wiesz? Przecież nawet nie lubisz Quidditcha – powiedział James, unosząc jedną brew ku górze.

– Żartujesz? Słuchanie o nowych taktykach to mój ulubiony sposób spędzania wspólnych dyżurów – zaśmiałam się, w końcu wywołując uśmiech na jego twarzy. – I chciałabym przypomnieć ci, że odkąd prawie opanowałam zaklęcie ocieplające i przestałam odmrażać sobie pośladki, nie przegapiłam prawie żadnego treningu.

Rogacz zachichotał, kręcąc głową ze zrezygnowaniem, kiedy uśmiechnęłam się szeroko, a potem westchnął.

– Przekonamy się jutro.

– Nie ma co się przekonywać, będziecie świetni.

{Chase Atlantic - Slow Down}

Jego wzrok podążył za mną, kiedy ruszyłam w kierunku półek, zgarniając po drodze naręcza książek, z zamiarem odłożenia ich na miejsce. Cieszyłam się, że biblioteka była prawie pusta. Piątkowe popołudnia raczej nie sprzyjały nauce, a już zwłaszcza nie te, przed wielkimi meczami. James musiał również to zauważyć, bo wkrótce oparł się o półkę obok mnie, przyglądając mi się z uśmiechem, który zdradzał, że chodziło mu po głowie coś głupiego.

– Będziesz tak stał i się gapił? – spytałam, odkładając kolejne tomy i chociaż próbowałam zabrzmieć groźnie, mój głos szybko mnie zdradził.

– Wolałabyś, żebym robił to? – odpowiedział, przesuwając się bliżej, a ja poczułam jego oddech na karku.

– James – szepnęłam, kiedy jego usta musnęły moją skórę. – Jesteśmy w bibliotece.

– No i? – zapytał, sunąc dłońmi po mojej talii, jak gdyby nigdy nic.

– Ktoś nas może przyłapać…

– Prawie nikogo tu nie ma – mruknął, odwracając mnie i wyciągając z moich dłoni stos książek.

– James – powtórzyłam, czując, jak moje bariery topnieją, kiedy pocałował miękko moją żuchwę, przesuwając się powoli w stronę moich warg.

– Hm? – wymruczał, kiedy westchnęłam pod naporem jego rąk.

– To niemądre – wyszeptałam, ledwo się powstrzymując od przyciągnięcia go bliżej.

– Mhm – odparł, muskając kącik moich ust.

No i to by było na tyle z twojej silnej woli, pomyślałam, kiedy prawie nieświadomie wsunęłam palce w jego włosy, wspinając się na palce i całując go mocno.

To nierealne, jak na mnie działał. Sprawiał, że zapominałam o całym świecie, jakby liczył się tylko on. A gdy jego ręce wsunęły się pod materiał mojej koszuli…

– Cholera – jęknęłam cicho, przygryzając wargę, jakby miało mi to pomóc w zachowaniu spokoju.

– Tak? – spytał James, pozostawiając pocałunki na mojej szyi.

Chciałam powiedzieć mu, żeby przestał, ale moje ciało zdradzało mnie sekunda za sekundą, lgnąc do niego jeszcze bliżej. Żarzące uczucie w podbrzuszu znowu się odezwało, posyłając fale gorąca wzdłuż mojego kręgosłupa, kiedy jego ręce sunęły po mojej skórze. A później coś załomotało, a ja jak w zwolnionym tempie dostrzegłam rząd walących się ksiąg, które jeszcze przed chwilą chybotały się na wózku stojącym obok nas.

– Kurwa – szepnęłam, odsuwając się od Rogacza jak oparzona. Moje serce łomotało, kiedy wpatrywałam się w bałagan u naszych stóp, czując obejmujący mnie strach.

– Co tam się wyprawia?!

– Zmykaj – powiedział James, popychając mnie w kierunku, z którego przyszliśmy. – No już, raz dwa trzy!

– A ty? – spytałam w panice.

– Zajmę ją uśmiechem, znikaj stąd!

Dwa razy nie musiał mi powtarzać.

Kiedy opuszczałam bibliotekę, w pośpiechu zarzucając na ramię torbę, Pani Pince właśnie kierowała się ku źródłu hałasu. Moje serce biło jak szalone, jakbym właśnie popełniła najgorsze możliwe przestępstwo. Z lękiem rozglądnęłam się, jednak w i tak całkiem opustoszałej bibliotece nikt wydawał się nie zwracać na mnie uwagi.

James dogonił mnie dopiero w połowie drogi do Wieży. Na jego ustach malował się psotny uśmiech, jakby świetnie się bawił.

– Jak długi szlaban dostałeś?

– Żartujesz? Pince mnie kocha, ująłem ją moim urokiem osobistym.

Chłopak wyszczerzył się w moim kierunku, ale ja nie miałam ochoty do żartów. Czułam, jak panika zamiast opuszczać moje ciało, prześlizguje się po nim, opinając mnie swoimi mackami.

– Wszystko okej?

– Nie, to był bardzo głupi pomysł.

– Hej, wyluzuj, przecież nic się nie stało – zaczął James, łapiąc mnie za rękę.

– Ktoś mógł nas przyłapać! – zwołałam, pochmurniejąc.

– To tylko kilka całusów, Lily.

– Nie, kiedy nie powiedziałam o tym jeszcze Mary!

Jego ręka wyślizgnęła się z mojej, kiedy przystanął, obrzucając mnie skonfundowanym spojrzeniem.

– Miałaś porozmawiać z nią w weekend.

– Miałam, ale gdybyś nie zauważył, zaczęła całować się z twoim najlepszym przyjacielem, a potem zniknęła! – Przerwałam, widząc jak wyraz jego twarzy zmienił się, a mój żołądek zawinął się w supeł. – Przepraszam, nie chciałam na ciebie krzyczeć. Po prostu… Chciałam jej powiedzieć pierwszej. Musi dowiedzieć się ode mnie. A przez cały tydzień ledwo się widywałyśmy.

– O czym ty w ogóle mówisz, Lily, siedzicie razem na każdej lekcji!

– To nie jest rozmowa, którą przeprowadza się w trakcie Obrony przed czarną magią! – wykrzyczałam, czując, jak opanowuje mnie mieszanka złości i strachu.

– Więc co, lepiej jest mnie okłamywać? – zapytał, przyglądając mi się z niedowierzeniem.

– Nie okłamałam cię – zaczęłam, a mój głos zawibrował w panice. – Po prostu czekałam na odpowiednią okazję.

– Lily, miałaś odpowiednie okazje, dziesiątki, przez ostatnie dwa miesiące!

– Nie krzycz na mnie – szepnęłam, czując łzy zbierające się w kącikach oczu.

– Nie chcę na ciebie krzyczeć, ale cholernie mi to utrudniasz! Mówiłaś, że potrzebujesz czasu, więc ci go dałem. Prosiłaś, żebym nikomu nie mówił, więc tak zrobiłem. Cholera, Lily, nie powiedziałem własnym przyjaciołom! Ukrywałem to nawet przed Syriuszem, którego traktuje jak brata!

– Och, nie oszukuj mnie, Syriusz o wszystkim wiedział!

– Nie ode mnie – wycedził James, wyrzucając ręce w powietrze – Zauważył nasze nazwiska na mapie, po tym jak się razem wymknęliśmy.

– Na jakiej znowu mapie?

– Nie ważne – powiedział, śmiejąc się chłodno pod nosem. – Domyślił się i zrobił mi o to niezłą awanturę. Ukrywałem to dla ciebie, a ty nie jesteś w stanie przyznać się przed resztą.

– To nie o to… – zaczęłam, jednak chłopak przerwał mi, kręcąc głową.

– Właśnie, że o to chodzi. Mówisz, że nie chcesz, żeby Mary dowiedziała się od kogoś innego, ale gdyby naprawdę ci zależało na tym, żeby wiedziała, już dawno powiedziałabyś jej prawdę. Nie wiem, czy aż tak się tego wstydzisz, czy może boisz się, co powiedzą inni, ale mam już dość ukrywania się po kątach.

– James…

– Nie – powiedział – odsuwając się. – Nie, Lily. Wóz albo przewóz, nie będę twoją zabawką, którą podnosisz, kiedy ci się nudzisz.

– Nie jesteś! – wykrzyknęłam z paniką. – To, co dzieje się między nami nie jest dla mnie zabawą!

– W takim razie powinnaś przemyśleć swoje priorytety – odpowiedział chłodno, cofając się. – Zmuszałaś mnie do czekania, ale czas się skończył. Jeśli ci zależy na tym, co się między nami dzieje, powiedz im. Powiedz im, albo ja to zrobię.

I powiedziawszy to, odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku, zaciskając pięści i spinając cały plecy, jakby ledwo powstrzymywał się, żeby w coś nie uderzyć.

Sobotni mecz zapowiadał się świetnie. Warunki były idealne – w ciągu ostatniego tygodnia wyjrzało słońce, wysuszając murawę, a idealny rześki wiatr i zero chmur zapewniały perfekcyjną widoczność.

Drużyna Gryffindoru zebrała się w jednym miejscu przy stole, pochylając się w swoim kierunku i szepcząc zawzięcie. James był blady, ale wydawał się być pewny siebie, przytakując i pokazując palcem na różne poruszające się schematy narysowane na pergaminie leżącym przed nimi.

– Są gotowi – zapewniła nas Maryl, która wpatrywała się w napięciu w skupioną grupę, ledwo będąc w stanie wysiedzieć na brzegu ławy.

– Pewnie, że są – zapewniła ją Clarie, kiwając głową i nakładając sobie potężną porcję jajecznicy.

– James się martwi – westchnął Remus, również dołączając do grona obserwatorów. – Nie spał chyba od czwartej.

Coś nieprzyjemnie przewróciło się w moim żołądku, kiedy spojrzałam na niego, żałując, że nie mogę z nim być.

– Będzie dobrze, są w wyśmienitej formie – powiedziała Alicja, kiwając głową.

Gryfoni przytaknęli, pochylając się nad talerzami. Jakoś nie miałam ochoty na jedzenie, więc zamiast tego pozwoliłam swoim myślom swobodnie dryfować, aż Mary szturchnęła mnie, pytając, czy idę z nimi na trybuny. Ze zdziwieniem dostrzegłam, że drużyny już nie było i przeklęłam się w myślach, żałując, że nie mogłam mu życzyć powodzenia.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, stadion powoli zapełniał się, a podekscytowane głosy niosły się pogłosem. Peter zajął nam ostatnie wolne miejsca w pierwszym rzędzie, rozwieszając przygotowany transparent, który okazał się jego prześcieradłem z wielkim wymalowanym herbem Gryffindoru.

{Taylor Swift - New Romantics}

– A oto i oni! – zagrzmiał głos Mathiasa Dodge’a, który z uśmiechem podżegał wiwatujący tłum. – Louistrap, Sitck, Dawson, Bones, Boone, Tomson i Jones!

Puchoni zawyli, oklaskując swoją drużynę. Z drugiego końca boiska zmierzali już w ich kierunku Gryfoni, machając do skandujących trybun.

– Witamy również drużynę Gryfonów, w niezmienionym składzie: Black, Caiden, Wright, Wade, Pearson, Miller i Potter!

– TAK JEEEEEST! – zawył Peter, wymachując prześcieradłem. – DO BOJU GRYFONIIIIII!!!

– Dzisiejszy mecz będzie decydującym w starciu obu drużyn, zapewniając jednej z nich przejście do finału! To będzie niezła jazda bez trzymanki! Pani Hooch szykuje się do wypuszczenia piłek, Potter i Tomson podając sobie rękę i… Tak! Wystartowali! Kafel natychmiast przejmuje Black, podaje do Caiden, jak ta dziewczyna się rusza… Wright przejmuje, ale… Tak, to Dawson, wybija mu piłkę!

Czerwonym sektorem wstrząsnął głośny jęk, kiedy Puchoni przejęli kafel. Wkrótce wielki licznik nad trybuną nauczycieli pokazywał dziesięć do zera dla Hufflepuffu, a Gryfoni ponownie zawyli.

– Puchoni są dzisiaj w wyśmienitej formie – komentował Dodge, wychylając się za barierkę. – To nowa metoda szkolenia Tomsona i widać jej efekty! Louistrap w posiadaniu piłki, podaje do Dawsona i… Tak, to kolejny gol dla Hufflepuffu! Ale zaraz, czy to…

Cały stadion wstrzymał oddech, kiedy James zanurkował, rzucając się w pogoń za zniczem.

– Nie minęło nawet pięć minut! – zapiszczała Clarie, wychylając się. – To będzie rekord!

Niestety sekundę później pałkarz Puchonów posłał w jego kierunku tłuczka, którego James ledwo uniknął, tracąc na sekundę złotą piłeczkę z oczu, a ta natychmiast zniknęła.

– Nic z tego, Gryfoni. Piękne odbicie Boone’a. To tegoroczny nabytek w drużynie Tomsona i można śmiało stwierdzić, że udany!

– Szkoda – mruknęła Maryl, opadając na pięty z kwaśną miną. – To byłoby coś, rozwalić ich tak szybko.

Mecz jednak nie zbliżał się ku końcowi. Gryfoni zaczęli nadrabiać stratę, a starcia obu drużyn zaczęły być coraz bardziej zaparte. Wkrótce licznik wskazywał siedemdziesiąt do sześćdziesięciu.

– Pearson i Wade posyłają oba tłuczki w kierunku Dawson, która ledwo unika zderzenia, ale wypuszcza kafla! To nowa strategia Pottera, pięknie wyćwiczona, a to zgranie! I tak, opłaciło się, bo piłka jest w posiadaniu Gryfonów! Black podaje do Caiden, ta do Wrighta, z powrotem do Blacka i… strzela! GOL DLA GRYFFINDORU!

Cały sektor wybuchł wiwatami, gdy Syriusz powtórzył manewr, zdobywając kolejny punkt dla swojej drużyny. Walka była wyjątkowo wyrównana i za każdym razem, kiedy wydawać by się mogło, że po jednej stronie pojawiała się zbyt duża przewaga, druga natychmiast nadrabiała.

Prześcieradło Petera robiło furorę, zachęcając kibiców do skandowania imion graczy i zanim minęło pół godziny, szukający ponownie ruszyli w pościg za zniczem.

– Idą łeb w łeb, Bones i Boone próbują posłać w stronę Pottera tłuczki, ale chybiają, jest coraz bliżej, Jones próbuje wysunąć się na prowadzenie…

– PAŁKARZ! WADE! WAAAADE! – wrzasnęła Maryl, machając jak szalona w stronę Gryfona. – WADE, TŁUCZEK, DO CHOLERY, BIJ W TŁUCZEK!

Chłopak, który właśnie przelatywał obok, zamachnął się, jakby usłyszał jej okrzyk, a później uderzył w piłkę, posyłając ją prosto w szukającego Puchonów.

– Wade trafia Jonesa! Nie zwala go z miotły, ale daje dokładnie to, czego potrzebował Potter!

Wszyscy wstrzymaliśmy oddech, obserwując, jak James wysuwa się na prowadzenie i wyciąga rękę, a sekundę później owija palce wokół złotej piłeczki.

– Złapał! Potter złapał znicza! Gryffindor wygrywa dwieście czterdzieści do dziewięćdziesięciu!

– TAAAAAAK! – ryknęli Gryfoni, zrywając się na równe nogi. Peter rzucił się pierwszy w stronę schodów, powiewając prześcieradłem niczym sztandarem, a wiwaty nasiliły się, kiedy roześmiany James uniósł rękę do góry, pokazując wszystkim zdobytego znicza.

Maryl i Peter byli jednymi z pierwszych na samym dole. Z daleka widziałam, jak dziewczyna rzuca się na swoich przyjaciół, ciesząc się razem z nimi, a wkrótce do wiwatującego tłumu zaczynają przyłączać się kolejne osoby.

– Wygraliśmy! Wygraliśmy! – krzyczał Black, wymachując swoją miotłą.

– Potter! Potter! Potter! – pokrzykiwał tłum, podrzucając śmiejącego się Jamesa, owiniętego w pomalowane prześcieradło.

– FINALE, NADCIĄGAMY! – ryknął Łapa, wywołując salwę śmiechu.

Tłum rozstąpił się przede mną, kiedy przedzierałam się ku swoim przyjaciołom, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Mary i Alicja wiwatowały razem z Remusem, a Łapa zaczął dyrygować śpiewakami dołączającymi się do świętowania, podjudzając wszystkich do zaśpiewania szkolnego hymnu. Ale nic z tego nie miało większego znaczenia, kiedy mój wzrok natknął się w końcu na ten należący do Jamesa, który stał przede mną, jaśniejąc w blasku słońca. W jego dłoni wciąż spoczywał złoty znicz, błyskając skrzydełkami, próbując się wyrwać na wolność. I chociaż Syriusz obrócił się, mówiąc coś w moim kierunku, nie potrafiłam dosłyszeć żadnych słów, czując, jak pewność narasta we mnie, wypełniając mnie aż po czubki palców. Nagle dotarło do mnie znaczenie jego słów z poprzedniego wieczoru. Zrozumiałam, że miał rację. Szukałam wymówek, obawiając się tego momentu, ale to już nie miało dłużej znaczenia. Bo kiedy stał przede mną, z wiatrem targającym jego włosami, przekrzywionymi okularami i uśmiechem czającym się na jego ustach wiedziałam, że nie dam rady dłużej się powstrzymywać. Uśmiechnęłam się, nabierając pewności, że mogłabym rzucić się za nim w przepaść, byleby go nie stracić, czując, jak ciężar wszystkich niewypowiedzianych słów znika. A potem, zanim byłam w stanie się zawahać, rzuciłam się prosto w jego wyciągnięte ramiona, całując go tak, jakbym chciała przekazać mu wszystko to, czego nie potrafiłam powiedzieć słowami.

Świat zawirował, a zaskoczone okrzyki i głośne wiwaty prawie rozerwały mi bębenki, kiedy jego dłonie uniosły mnie, okręcając wokół jego osi.

Smakował wygraną. Smakował słońcem i wiatrem. A gdy obracał się ze mną w jego ramionach, poczułam, że w końcu wszystko było na swoim miejscu.

Cholera, najlepsze juwenalia w Polsce mnie pokonały i wczoraj (aż wstyd się przyznać) miałam zbyt dużego kaca, by chociażby otworzyć komputer. Ale dzisiaj wstałam specjalnie zaraz po ósmej, by zająć się tym, co obiecałam zrobić i przepisałam tą scenę, dzięki bogu, zamieniając scenę zawierającą 200 słów na 1600, więc chyba poszło mi dobrze.

Im dłużej piszę SD, tym bardziej jestem w szoku jak zmienia się moje postrzeganie na tą historię. Pewnie gdybym teraz miała zaplanować jej przebieg, wszystko wyglądałoby całkiem inaczej, ale to właśnie pokazuje, jak człowiek się zmienia i dojrzewa w trakcie pisania. 

Nie jestem największą fanką dramy o ogłoszenie bycia razem (a to ja ją napisałam o ironio) ale po takim czasie planowania i pisania tych rozdziałów oszalałąbym, gdybym miała to zmienić. Młodsza Ati miała jakieś bardziej buntownicze zamiary na to opowiadanie, podczas kiedy starsza najchętniej dałaby im się miziać po kątach i być zadowolonymi.

Powoli zbliżamy się do końca drugiej części SD. Jak czujecie się z myślą, że zostało już tylko 5 rozdziałów? Ja zdecydowanie dziwnie. Ale to dobre uczucie, jestem dumna ze swojego powrotu i w końcu wzięcia się do roboty po latach opuszczania i wracania do pisania. W tym roku udało mi się napisać ponad sto tysięcy słów, co jest niewyobrażalne dla nastoletniej Ati, któa miała problem, żeby napisać rozdział w miesiąc. A tu proszę, jak wszystko się pozmieniało.

Zaczęłam również pracę nad projektem Wada i jestem bardzo podekscytowana. Jak dobrze pójdzie, za jakiś czas powiem Wam o nim coś więcej, ale póki co mogę jedynie pozostawić Was z posmakiem oczekiwania. Myślę, że będzie warto.

Koniecznie dajcie znać, na co teraz czekacie, skoro wszyscy już wiedzą o Jily. Co takiego może się wydarzyć w te pięć rozdziałów i co chcielibyście w nich zobaczyć? 

Do zobaczenia końcem maja, moi kochani.

Wasza,

       Ati