13. Słowa cz.II

Spoglądałam na kłęby szaro–fioletowych chmur wiszących nisko nad ziemią otulając się czarnym kocem. Za sobą słyszałam wesołe śmiechy pozostałych Gryfonów. Pierwszy raz byłam w męskim dormitorium i musiałam przyznać, że mieli tu niesamowite widoki. Powoli odwróciłam się tyłem do okna i rozejrzałam po pomieszczeniu, które niczym nie różniło się od naszego. Co prawda ściany pokryte były plakatami, a łóżka dosyć nieudolnie zaścielone, ale mogłam się tu czuć właściwie jak u siebie. No może z wyjątkiem mocnego zapachu męskich perfum. Spojrzałam na Huncwotów, którzy hałaśliwie grali w eksplodującego durnia i na dziewczyny, które ze śmiechem im kibicowały. Jedynie Mary wpatrywała się we mnie, a kiedy nasze spojrzenia się spotkały puściła mi oczko i ruszyła w moją stronę.

– Jak się czujesz? – spytała, a ja zawahałam się na moment.

– Dobrze – szepnęłam, ponownie wpatrując się w krajobraz.

– Wiem, że nie tak chciałaś spędzić swoje urodziny...

– Nie o to chodzi – przerwałam jej. – Nie mówię, że jest źle, wręcz przeciwnie. Dziękuję za to, co dla mnie dzisiaj zrobiliście, dziękuję za tort, piwo kremowe, życzenia. To wszystko czego mogłabym chcieć. Po prostu martwię się o rodziców, chciałabym móc z nimi porozmawiać, choć przez chwilę.

– Rozumiem – mruknęła Mary, łapiąc mnie za rękę.

Odpowiedziałam jej uśmiechem, a potem ruszyłam w stronę stolika z łakociami.

– Motocykle? – spytałam ściągając palcem wskazującym nadmiar lukru z resztek różowego tortu, a następnie go oblizując.

– Hm? – mruknął Syriusz, podnosząc głowę znad talii kart.

– Lubisz motocykle? – powtórzyłam, wskazując na plakat nad jego łóżkiem przedstawiający roznegliżowaną blondynkę na czarnym ścigaczu. – I jasnowłose, cycate amerykanki?

– A kto nie lubi jasnowłosych, cycatych amerykanek? – spytał Gryfon, przybierając na twarz szeroki uśmiech.

– Ja – mruknął Remus, a Mary parsknęła śmiechem.

– No więc? – zachichotałam podchodząc do stolika przy którym grali.

– Tak, zawsze chciałem mieć motor. Wsiąść i móc uciec od rzeczywistości – mruknął.

– No proszę, Łapciu, nie spodziewałabym się tego po tobie – odpowiedziałam, a chłopak puścił mi oczko.

– Jeszcze wiele o mnie nie wiesz, Ruda.

– Ja ci dam Rudą – warknęłam razem z Jamsem, który spojrzał na mnie zdziwiony, a potem wybuchnął śmiechem. Po chwili przyłączyła się do niego reszta Gryfonów, a ja pokręciłam głową nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

– I co zrobisz jak nic nie zrobisz – zachichotała Clarie, wcinając paczkę musów–świstusów.

– Dureń! – krzyknął Peter, a chwilę później karty eksplodowały, obsmarowując go różnokolorową mazią.

 – Glizdku, znowu... – mruknął James, a chłopak jęknął głośno.

– Nie trafiłeś, odpadasz, kolejna runda?

– Ja mam dość – mruknął Lupin, a chwilę później rozległo się głośne pukanie i w drzwiach stanęła Maryl.

– Czemu nie poczekaliście na mnie z tortem? – spytała z obrażoną miną, a Syriusz ziewnął.

– Binner, zeszło Ci cztery godziny. Trzeba było nie dostawać szlabanu.

– Trzeba było nie rzucać łajnobombami w wejście do Wielkiej Sali, a potem nie zrzucać tego na mnie – warknęła brunetka, rzucając w Blacka skórzaną kurtką. – A tobie Lily, wszystkiego najlepszego.

– Dzięki – mruknęłam, kiedy dziewczyna przytuliła mnie. Pachniała wiśnią i pierniczkami, a zapach był tak intensywny, że czułam go jeszcze długo po tym, jak rozeszliśmy się do dormitoriów.

Przyjemnie było się śmiać. W końcu nie myśleć o niczym i po prostu rozmawiać o głupotach. Maryl i Clarie pożyczyły od Grace gitarę i z małą pomocą Syriusza przygrywały dobrze nam znane melodie. Frank i Alicja wytrzasnęli skądś stare planszowe gry czarodziejów, takie jak "zapiej jeśli zdążysz", czy "sto zaklęć na minutę". Wszystko to sprawiło, że na jeden wieczór zapomniałam o płaczu i zamartwianiu się.

Prawdę mówiąc nic więcej nie oczekiwałam. Od dawna wiedziałam, że Gryfoni szykowali coś na moje siedemnaste urodziny, w końcu w magicznym świecie oznaczało to ostateczne przekroczenie progu dorosłości, jednak nie byłam w nastroju do świętowania. Któregoś dnia zagroziłam nawet Blackowi, że jeżeli tylko spróbuje wyprawić mi imprezę, to zemszczę się na nim okrutnie, na co chłopak przytulił mnie mocno, a potem nie chciał puścić i chodził po całym Pokoju Wspólnym z moją głową pomiędzy jego ramionami i donośnym "biedna Lily, czuje się taka smutna i samotna, Łapcio się tobą zaopiekuje!".

Po prostu brakowało mi mamy. Rozrywała mnie świadomość, że nie mogę do nich napisać. To były moje urodziny, a jedyne czego oczekiwałam to jakikolwiek kontakt z rodziną. Czy cena wiedzy, że są zdrowi i bezpieczni była zbyt duża?

Kolejne dni mijały w pośpiechu. Kończyły się terminy oddawania prac pisemnych, więc cały tydzień zapełniony był gorączkowym skrobaniem pióra. Weekend miał być wytchnieniem, ale ledwo się położyłam i zamknęłam powieki, obudziły mnie odgłosy zduszonego chichotu. Zmęczona przetarłam oczy i rozciągnęłam się. Musiało być wcześnie, bowiem słońce nie zdążyło jeszcze dotrzeć do mojego łóżka, a linia bladozłotego światła rozciągała się wzdłuż wypolerowanego parkietu, leniwie sunąc w stronę kolumienek. Z westchnieniem podniosłam się i spojrzałam w lewo, na łóżka pozostałych Gryfonek. Mary i Alicja zasłaniały sobie twarze poduszkami w napadach śmiechu, a Dorcas... Dorcas spała, ale robiła to nie byle jak. Jej ręce były przewieszone przez oparcie w nogach łóżka, lewa noga, przerzucona na prawą stronę wygięta była pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, a prawa leżała wygodnie na stosie poduszek. Widząc to sama ledwo powstrzymałam się od parsknięcia śmiechem.

– Czyja to sprawka? – spytałam, a Alicję spojrzała na mnie z wyrzutem.

– No nie wierzę własnym uszom! Nic jej nie zrobiłyśmy, leżała już tak kiedy się obudziłam – mruknęła, a ja zachichotałam.

Powoli sięgnęłam bo magiczny budzik w kształcie wielkiego kota, który wskazywał ósmą dwadzieścia. Jęknęłam cicho odkładając urządzenie, które dostałam od Mary rok temu na gwiazdkę. Sam budzik składał się z potrójnej tarczy, na której znajdowały się trzy typy wskazówek – wskazując godzinę, datę i pogodę. Przydatny wynalazek, w dodatku o wyglądzie kota, a trzeba wiedzieć, że w piątej klasie miałam świra na punkcie kotów. A skoro już o kotach mowa...

– Nic się jeszcze nie stłukło, żadna z nas nie została podrapana. Gdzie jest Rosie? – spytałam, rozglądając się po pokoju, jednak po kotce nie było żadnego śladu.

– Hm, nie widziałam jej od czwartku, kiedy nasikała Syriuszowi na esej z eliksirów – powiedziała Mary ruszając w stronę łazienki, a ja na samo wspomnienie zachichotałam cicho.

– Na pewno była tu wczoraj – mruknęła Alicja, stając nad Dorcas, a potem spoglądając na mnie – bo przed snem znalazłam w pościeli martwą mysz.

– Fuu! – Rozległ się krzyk Mary, która wychyliła swoją głowę z łazienki.

– Robi to przynajmniej raz w tygodniu, za pierwszym razem prawie zemdlałam ze strachu. Musisz coś z tym zrobić, Lily – jęknęła, przybierając na twarz grymas.

– Przecież jej nie zamknę – zaśmiałam się, ruszając do łazienki.

– Zajęte!

– Daj mi tylko szczoteczkę i pastę i już mnie nie ma. – Wywróciłam oczami. Mary w pewnych kwestiach była, hm, jakby to ująć, bardzo konsekwentna. Na przykład w porannej kolejce do łazienki. Tym razem udało mi się jednak przekonać przyjaciółkę do podzielenia się ze mną umywalką, a kiedy odświeżone wróciłyśmy do sypialni Dorcas zaspana siedziała w rogu swojego łóżka i z markotną miną drapała się po głowie.

– Witaj królewno, jak się spało? – zaśmiałam się, a czarnowłosa natychmiastowo ściągnęła brwi i spojrzała na mnie z oburzeniem.

– To wcale nie jest śmieszne! Nawet nie wiecie jak bolał mnie w nocy kręgosłup. Nic nie pomagało!

– A ta pozycja miała pomóc? – spytała Alicja, a chwilę później pisnęła, w ostatniej chwili uchylając się przed poduszką lecącą w jej stronę.

– POMOGŁA – ryknęła Dorcas, a potem rzuciła w koleżankę kilka kolejnych poduszek.

Zachichotałam pod nosem i zabrałam się za szukanie ubrań na dziś. Z pierwszą sobotą lutego wiązało się wielkie wydarzenie – pierwsza lekcja teleportacji. Spojrzałam w stronę okna i ze zdumieniem zauważyłam, że w ciągu nocy spadł śnieg, który wciąż pokrywał zaciemnione miejsca krajobrazu. Daleko na horyzoncie iskrzyły się góry skąpane w oślepiającym blasku słońca odbijającego się od pasm lodu, ale błonia wyglądały na tak samo zielone i suche jak dzień wcześniej. Po chwili zastanowienia włożyłam na nogi podarte na kolanach dżinsy i wysokie, brązowe kozaki, które Mary lubiła potocznie nazywać kowbojkami (choć wcale tak bardzo ich nie przypominały). Przechyliłam głowę i uśmiechnęłam się na wspomnienie pewnego styczniowego wieczoru, zaraz po sylwestrowej imprezie, kiedy Dorcas, Alicja i Maryl złapały mnie w swoje szpony i przebudowały moją garderobę. Zniknęła moja ulubiona, zmechacona, brązowa spódnica i powyciągane podkoszulki, przybyło za to kilka par spodni, których Maryl już nie używała, tuzin różnokolorowych koszuli od Dorcas i kilka ładnych, bawełnianych bluzek. Dziury w większości moich ulubionych spodni znalazły się tam nie do końca za moją zgodą, ale na to nie mogłam już nic poradzić. Lilka, nie będziesz mi dłużej wyglądać jak czupiradło!

Po dłuższej chwili przyglądania się swojemu odbiciu w lustrze zawieszonym na skrzydle szafy sięgnęłam po biały sweter z rękawami do łokci i wciągnęłam go przez głowę. Zmarszczyłam brwi na widok naelektryzowanych włosów. Codzienność, westchnęłam w myślach i wydychając głośno powietrze złapałam ogniste kosmyki i w kilka sekund roztapirzone pasma zmieniłam w takiej sobie jakości koka. Zadowolona z efektu sięgnęłam po złotą bransoletkę, którą dostałam na swoje siedemnaste urodziny od Gryfonów i mozolnie zapięłam ją wokół prawego nadgarstka. Do delikatnego, finezyjnego łańcuszka przeczepionych było dziewięć zawieszek – po jednej od każdego (z wyjątkiem Franka, który złożył się z Alicją, oraz Petera – Syriusz uznał, że byłoby chore, gdybym nosiła bransoletkę z zawieszką szczura. Zamiast tego dostałam wielką pakę słodyczy, więc nie narzekałam). Uśmiechnęłam się, palcem wskazującym dotykając odwiniętego listka od Mary, tuż obok lilii. Nie dało się nie zauważyć, że po drugiej stronie znajdowało się jelenie poroże. Zachichotałam pod nosem na wspomnienie własnej miny, kiedy pierwszy raz to dostrzegłam. Po chwili mój wzrok padł na malutkiego wilczka od Remusa, a na usta wkradł się smutny uśmiech. Westchnęłam cicho, złapałam kurtkę, bordowy szalik przewiesiłam sobie przez ramię, a różdżkę wsadziłam za pas i ruszyłam za dziewczynami, które wesoło trajkocząc zbierały się na śniadanie.

Na dole czekali już na nas Huncwoci i Frank, który przywitał się z nami wesoło, a potem pocałował Alicję. Chyba wszystkim udzielał się nastrój ekscytacji na myśl o pierwszej lekcji teleportacji.

– Hej. – Spojrzałam na rozradowanego Jamesa, który szedł obok mnie. Odwzajemniłam powoli jego uśmiech i szturchnęłam go w bok.

– I co się szczerzysz – zaśmiałam się, a chłopak odpowiedział tym samym.

– Jest cudowna pogoda, wszyscy moi przyjaciele są obok mnie, wesoli, cali i zdrowi, zaraz nauczymy się teleportować, a ty nie zamieniłaś kolejności zawieszek – mruknął, wskazując na bransoletkę – czemu miałbym tego nie robić?

– To tak się da?! Czekaj, daj mi moment a... – wymruczałam, udając, że majstruję przy zapięciu, a James w mgnieniu oka odciągnął moje ręce od siebie. Zachichotałam, a chłopak puścił mi oczko.

– O czym myślisz? – spytał po chwili ciszy, a ja westchnęłam.

– O Rosie. Nie widziałeś jej może?

– Nie, a czemu? Coś się stało?

– Po prostu nie mogę jej znaleźć – mruknęłam przypatrując się portretowi Felicjusza Krótkonosego, który wisiał na klatce schodowej między pierwszym, a drugim piętrem. Mężczyzna czyścił właśnie swoją trąbkę, a kiedy zobaczył, że mu się przyglądam wydął się oburzony i odwrócił w drugą stronę.

– Nie, nie widziałem jej, ale mogę popytać w Pokoju Wspólnym – odpowiedział James, ciągnąc mnie za łokieć w stronę schodów, które własnie oparły się o ścianę po lewej stronie.

– Dzięki.

– Nie ma za co. Wybierasz się do Hogsmeade w przyszłym tygodniu?

– Ja? Och, yhm, sama nie wiem.

– Lily, to Walentynki.

– No i – mruknęłam zmieszana zbiegając po ostatnich stopniach.

– To i – powiedział chłopak, wywracając oczami – że w ten dzień nikt  nie powinien siedzieć sam w zamku. To co, może by tak wyskoczyć gdzieś razem, no wiesz, ty i ja...

– Ha, ha, ha. – Spojrzałam, na bruneta, który wyszczerzył się w moim kierunku. – Hm, pewnie pójdziemy z dziewczynami – odpowiedziałam po chwili, a James pokręcił głową. – A ty, panie mądralo?

– Oczywiście, że idę – naburmuszył się udając oburzenie. – Z resztą, spytałem się tylko z grzeczności, nie chciałbym, żebyś przez swoje wybrzydzanie została starą panną...

– O ty – krzyknęłam, uderzając go w ramię, a Gryfon wystawił mi język. – Jako singiel, czy szczęśliwy wybranek jakiejś oszałamiająco pięknej damy o przytępionych zmysłach, skoro się na to zgodziła?

– Raczej to drugie. Przytępionych zmysłach? – zaśmiał się, a ja spojrzałam na niego zaciekawiona. Minęliśmy właśnie próg zamku i dopiero teraz dostrzegłam, że cały czas patrzył się na mnie w skupieniu, a refleksy światła odbijały się od jego przekrzywionych okularów. 

– Więc kim jest ta wybranka? – mruknęłam cicho, ledwo powstrzymując się przed poprawieniem ich.

– Och – mruknął brunet, pocierając kark prawą dłonią. Na jego twarzy malowało się zmieszanie. – To Grace, Grace Butler – dodał.

Równo o dziesiątej trzydzieści na błonia wylała się czarna fala rozanielonych uczniów. Pomimo słońca było dość chłodno, więc otulona szczelnie szalikiem założyłam ręce na klatce piersiowej i ruszyłam przed siebie, usilnie starając się nie zerkać w stronę Pottera. Przecież wcale nie obchodziło mnie jego walentynkowe wyjście do Hogsmeade. Nie, mruknęła cicho moja podświadomość, obchodzi cię to Z KIM odbędzie się to walentynkowe wyjście. Zirytowana prychnęłam cicho pod nosem.

– Hm?

– Co? – spytałam, a Mary zmarszczyła brwi.

– Myślałam, że coś powiedziałaś.

– Nie, nic – mruknęłam. To tylko irytacja własną głupotą.

Mógł iść z każdą pierwszą lepszą dziewczyną, więc czemu akurat z nią?

Bo jest piękna, mądra i cudownie śpiewa.

I co z tego?

To, że nie jest tobą.

Tak szybko jak o tym pomyślałam, tak szybko zaczęłam tego żałować. Ja? Zazdrosna? O co, o względy Pottera? To niedorzeczne. Doprawdy, jakbym nie miała innych trosk. Wściekła zagryzłam wargi i spojrzałam na bruneta, który śmiejąc się głośno przejechał ręko po swoich włosach, pozostawiając je w jeszcze większym nieładzie. Ale jedno było prawdą – nie pamiętałam już kiedy ostatnio próbował się ze mną umówić. Tak naprawdę umówić, nie żartować o tym, tak jak jeszcze kilka minut wcześniej. To znaczy wciąż pojawiały się głupie dowcipy na temat "Evans i Pottera", ale najczęściej wypływały one od chłopaków, a nie od samego Jamesa, co mogło znaczyć, że w końcu spełniło się moje jedyne życzenie. Tylko, że nagle nie byłam pewna, czy mnie to cieszy.

– Witajcie. – Czyiś tubalny głos niósł się echem po błoniach, na których momentalnie zrobiło się cicho. Spojrzenia zebranych uczniów skierowały się w stronę podwyższenia, na którym stał na oko trzydziestoletni mężczyzna* o prostych, rzadkich, jasnych włosach, które wesoło podrygiwały na wietrze. Był raczej niskiego wzrostu, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie, które było potęgowane przez o wiele za krótką, butelkowozieloną szatę. Miał ziemistą, wyblakłą cerę i wyglądał jakby miał się rozpłynąć w miejscu. Całość wyglądała dosyć komicznie przy nienagannie ubranej profesor McGonagall, która od czasu do czasu obrzucała gościa ironicznym spojrzeniem. – Nazywam się Wilkie Twycross i przez najbliższe dwanaście tygodni będę waszym ministerialnym instruktorem teleportacji – wyrecytował nudnym głosem, przeciągając sylaby i sprawiając wrażenie, jakby powtarzał to setny raz z rzędu. – Mam nadzieję, że w ciągu tego czasu zdołam was przygotować do egzaminu na prawo teleportacji i wielu z was będzie w stanie go zdać. Jak wiecie, na  terenie Hogwartu teleportacja jest niemożliwa. Profesor Dumbledore zdjął zaklęcie z tego jednego pagórka tylko na jedną godzinę, specjalnie na naszą lekcję. Na wstępnie zaznaczę, że nie będziecie mogli deportować się nigdzie indziej, więc możecie oszczędzić sobie wysiłków. A teraz niech każdy z was znajdzie sobie kawałek swojej własnej, wolnej przestrzeni.

Rozległy się głośne krzyki, a Hogwatczycy zaczęli się przepychać. Zewsząd nabiegały odgłosy kłótni, a niektórzy machali żywo rękami, żeby wyznaczyć granicę ich przestrzeni. Minęło dobre kilka minut, zanim zaległa cisza.

– Dziękuję – zawołał Twycross. Nauczyciele, którzy krążyli między uczniami pomagając ich ustawić i zaprowadzając porządek powoli wrócili na podwyższenie. – Skoro każdy zajął już swoje miejsce...

Czarodziej machnął różdżką, a przed każdym z nas pojawiła się staroświecka drewniana obręcz.

– Podczas teleportacji należy pamiętać o Ce–Wu–En. A co to jest Ce–Wu–En? To CEL, WOLA i NAMYSŁ. Krok pierwszy: mocno skupiamy uwagę na wybranym CELU! W tym wypadku na wnętrzu drewnianego koła. Proszę skupić uwagę na celu!

Spojrzałam na Mary, która zachichotała cicho i pokręciła głową w moją stronę, po czym tłumiąc śmiech spojrzała na trawę wystającą z jej obręczy. Za sobą słyszałam głośne szepty Huncwotów, przy których znikąd zmaterializowała się profesor McGonagall, czemu towarzyszył odgłos uderzania gazetą po głowie. Zaciskając wargi i starając się nie wybuchnąć śmiechem skierowałam wzrok na swoją obręcz i zmrużyłam oczy.

– Kiedy już widzicie cel i jesteście na nim skupieni następuje następny krok: natężamy swoją WOLĘ, by znaleźć się w przestrzeni celu!

W duchu jęknęłam. Co to miało być, kabaret? Za sobą usłyszałam kolejne uderzenie i ledwo powstrzymałam się od parsknięcia niepohamowanym chichotem, czego nie uczynił już Black. Jego śmiech poniósł się echem po błoniach, co pociągnęło za sobą kolejne wybuchy śmiechu.

– Krok trzeci – zawołał Twycross, nic nie robiąc sobie z jawnej niesubordynacji uczniów – ale dopiero na moją komendę! Obracamy się w miejscu, pragnąc osunąć się w nicość, ale robimy to z NAMYSŁEM! Na moją komendę! Raz, dwa...

Wszyscy spojrzeli po sobie spanikowani, nie spodziewając się, że praktyka nastąpi tak szybko.

– TRZY!

Kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie. Całkiem wytrącona z wcześniejszego skupienia przy próbie obrotu potknęłam się o własne nogi, w ostatniej chwili odzyskując równowagę, kilka osób z chichotem powywracało się na swoich sąsiadów, a za mną nastąpił kolejny, wielki wybuch śmiechu. Kiedy się obejrzałam, zauważyłam leżącego wewnątrz swojej obręczy, wyglądającego na przerażanego Petera, Lupina, który próbował mu wytłumaczyć, że wcale się nie teleportował, a jedynie wywrócił i Syriusza, który leżał na ziemi turlając się ze śmiechu.

– Panie Black, bo odejmę Gryffindorowi punkty – mruknęła niezadowolona McGonagall, a James zataczając się pomógł wstać przyjacielowi na własne nogi.

– Syriusz go popchnął – powiedziała cicho Maryl stojąca na lewo ode mnie.

– No cóż, to by wiele wyjaśniało – skwitowałam, przyglądając się podnoszącemu się Glizdogonowi.

– Nic nie szkodzi – powiedział chłodno Wilkie Twycross, sprawiając wrażenie, jakby tego się właśnie spodziewał. – Wyrównajcie swoje obręcze i wróćcie do poprzednich pozycji.

Reszta lekcji upłynęła na ciągłych wybuchach śmiechu i wywracaniu się. Kiedy tylko McGonagall odchodziła, żeby pomóc innym uczniom, Huncwoci stawali się przyczyną połowy tych wywrotek. W końcu Twycross zarządził koniec zajęć, jednym machnięciem różdżki zlikwidował obręcze, a potem w towarzystwie nauczycieli ruszył w stronę zamku.

– Myślałam, że będzie ciekawiej – mruknęła niezadowolona Mary, kiedy my również skierowaliśmy się w tę stronę.

– Nie było tak źle – zawołał Syriusz. – Peter się prawie teleportował, prawda Glizdku?

Pettigrew spłonął rumieńcem, a Maryl przyłożyła Blackowi torbą.

– Jeszcze słowo, a uderzę niżej!

Reszta podróży upłynęła na cichych rozmowach. Razem z Mary zamykałyśmy gryffindorski pochód w całkowitej ciszy. Ona zamyślona wpatrywała się w plecy Remusa, a ja czułam się, jakby całą moja świadomość zamieniła się w jedną, długą i poplątaną nić. Trzy rzeczy były jednak pewne: Grace Butler wciąż działała na mnie jak płachta na byka, Mary dalej nie odpuściła sobie Lupina, a lekcje teleportacji jeszcze przez długi czas nie dadzą oczekiwanych efektów.

Nieprzerwana cisza. A może tylko mi się wydawało? Jeżeli by się zastanowić, było naprawdę głośno. Puls życia tętnił w moich uszach.

Przyglądałam się wschodzącemu słońcu. Odległe góry pokryte białym puchem, iskrzące się na tysiące odcieni pomarańczy i różu. Złote liście, przepuszczające wiotkie smugi światła, których odgłos wiązał się z biciem mojego serca. Delikatna, lustrzana tafla jeziora, a gdzieś pośrodku tego ja.

Westchnęłam cicho, obejmując się rękami. Dawno nie miałam okazji do tego, by pobyć sama. Przemyśleć parę rzeczy, poukładać, zaszufladkować wspomnienia. Odkładałam to ile mogłam, bo nie czułam się na to gotowa. Oznaczałoby to, że już wiem co dalej, a nie wiedziałam. Nawet teraz.

Na tle blado–szarego nieba widniała biała, ledwo dostrzegalna tarcza księżyca. Zbliżała się pełnia. Coś przewróciło mi się w żołądku na samą myśl, wzrok odruchowo powędrował do Bijącej Wierzby, dostojnie chroniącej wejście do tunelu.

Ponownie spojrzałam na horyzont. Bordowy szalik targany wiatrem zaczął ocierać się o mój policzek, pochłaniając jedną jedyną łzę. Góry wydawały się prawie czarne. Hogwart budził się do życia, a mi nie pozostało wiele czasu, zaraz będę musiała wracać. Nie chciałam wracać.

Trudno mi było patrzeć na Remusa. Wiedzieć co przeżywa i nie wiedzieć jak to jest, nie wiedzieć co powiedzieć. Zostały tylko cztery dni. Codziennie widziałam, jak jego skóra staje się coraz bardziej szara, a oczy zaczyna przepełniać strach. Jakim cudem nie zauważałam tego wcześniej?

– Hej – mruknęłam cicho. Chłopak podniósł głowę i uśmiechnął się do mnie smutno.

– Co u ciebie, Lily? – spytał, a ja przewróciłam oczami.

– Czemu musisz być taki uprzejmy – mruknęłam z uśmiechem. – Jak się czujesz?

– Wspaniale – odpowiedział. Widziałam iskierki w jego oczach, kiedy spojrzał na mnie.

– To wspaniale. – Ujęłam jego dłoń i ścisnęłam, a chłopak odwzajemnił mój gest. – Rozmawiałeś z Mary? Odpowiedz – dodałam, kiedy westchnął.

– Lily...

– Żadna z nas nie ma nic przeciwko temu, wiesz o tym, prawda?

– Nie o to chodzi.

– Remusie, chodzi właśnie o to – szepnęłam cicho. – Obiecaj mi, że z nią porozmawiasz. To trwa już tak długo...

– Nie mogę ci tego obiecać. Ale postaram się rozwiązać tą sprawę – mruknął.

– O czym rozmawiacie? – zawołał Peter, który powoli podszedł do nas i oparł się o murek, przy którym staliśmy.

– O niczym ważnym. – Lupin uśmiechnął się w jego stronę. – Powinniśmy się zbierać, McGonagall nie lubi spóźnialskich.

Ciężko było patrzeć jak udawał, że wszystko jest w porządku, kiedy nie było. Obserwowałam jak przepycha się przez dziedziniec, wpatrywałam w jego plecy, kiedy szliśmy zatłoczonym korytarzem. Mary szła tuż obok mnie, spoglądając na niego smutno. Wiedziałam co myślała.

– No proszę proszę, a kto to taki.

Jęknęłam w duchu. To nie był najlepszy czas na dogryzanie się ze Ślizgonami, ale wiedziałam, jak to się skończy. Huncwoci byli poddenerwowani, sfrustrowani, nie dało się ich odciągnąć.

– Zamknij się, Avery – mruknęła Alicja, próbując pociągnąć za sobą Franka, który stal w miejscu z zaciśniętymi pięściami.

– Nikt nie prosił, żebyś się odzywała.

– Nie mów tak do niej – wycedził Longbottom, a Maryl położyła rękę na ramieniu Jamesa, który chciał podejść do przyjaciela.

– Co, boicie się? Tchórz was obleciał? Tak myślałem, ale żeby chować się za babami?

– Chodźcie stąd – mruknęłam, kładąc ręce na piersi Łapy, która unosiła się szybko w górę i w dół. – No już, Syriusz.

Powoli ruszyliśmy do przodu, chociaż po twarzach chłopaków wiedziałam, że ledwo powstrzymują się przed rzuceniem w Ślizgonów jakiegoś mocnego zaklęcia. Mary jako ostatnia obdarzyła ich drwiącym spojrzeniem, a następnie ruszyła za nami.

– Diffindo! – Rozległ się odgłos pęknięcia, a następnie książki Mcdonald rozsypały się po podłodze, kiedy jej torba pękła wpół. – Ups – zachichotał Mulciber, przerzucając w rękach swoją różdżkę. Chwilę później Syriusz odsunął mnie na bok i rzucił się na Ślizgona, a ja jęknęłam w duchu.

– Co tu się dzieje! Panie Black, panie Mulciber, proszę się natychmiast od siebie odsunąć! – W naszą stronę przepychał się już Flitwick, a ja schyliłam się i pomogłam Mary szybko zbierać zawartość torby z podłogi. – Czy ktoś mi wytłumaczy, co wy znowu najlepszego wyrabiacie?

– Nic, panie profesorze.

– Rozejść się. Do klas i to migiem!

Kiedy wstałyśmy doszło do mnie, że ostatni podręcznik jest w rękach Yaxley'ówny. Dziewczyna obracała go w dłoniach z głupkowatym uśmieszkiem.

– Oddaj to – warknęłam, a blondynka skrzywiła się.

– Co tak brzydko, może jakieś proszę?

– Nie będę cię o nic prosić, masz to oddać i to już!

– Okej, okej – zaśmiała się, rzucając we mnie książką, którą w ostatnim momencie złapałam i podałam Mary.

– Chodźmy już – mruknęła, ciągnąć mnie za rękaw, a ja ruszyłam za pozostałymi Gryfonami, którzy znikali za rogiem.

– Co za totalne imbecyle – warknęła Alicja, ściskając mocno rękę Franka i zatrzymując się przy jednym z parapetów, na którym Macdonald położyła swoje rzeczy.

– Wszystko w porządku? – spytał James, a Mary pokiwała głową, jednym zaklęciem naprawiając torbę i wkładając wszystko do środka. Chwilę później nad naszymi głowami zabrzmiał dzwonek, a wszyscy jęknęli cicho.

– Biegiem!

Do klasy wpadliśmy dwie sekundy przed McGonagall. O ile to w ogóle możliwe, jej usta zacisnęły się jeszcze bardziej niż zazwyczaj, ale nie powiedziała ani słowa. Zdyszana podeszłam do miejsca obok Mary, która zdążyła już rozłożyć podręczniki, a James i Syriusz usiedli zaraz za nami.

– Było blisko – szepnął James, a Black uśmiechnął się cierpko.

– U McGonagall zawsze jst blisko – mruknął, a my zachichotałyśmy cicho.

Kolejne kilkadziesiąt minut upłynęło nam na mozolnych notatkach o transmutacji wtórnej. James przez pół tego czasu próbował rozśmieszyć Mary, która żeby nie parsknąć śmiechem zaciskała usta tak mocno, że były prawie sine. Później pałeczkę przejął Syriusz, który rzucał we mnie połamane pióra, a ja z westchnieniem próbowałam mu oddać.

– Rozumiem, że ma pan lepsze rzeczy do roboty na moich lekcjach, panie Black, niż uważanie na nich?

Wszyscy spojrzeliśmy w górę, skąd Minerwa Mcgonagall mierzyła nas ostrym spojrzeniem.

– Jak mniemam to wasze ostatnie zajęcia na dziś, prawda? – spytała, przekrzywiając głowę.

– Och, tak – mruknął zmieszany Syriusz, spoglądając zdziwiony na Jamesa.

– Wspaniale. A więc pan, panie Black i reszta pańskich przyjaciół zostaniecie po lekcji...

– Ale pani profesor! – zaprotestował Łapa, a nauczycielka uciszyła go jednym machnięciem ręki.

– Zostaniecie po lekcji i wyszorujecie klatki z borsukami, które zostały po ostatnim razie. Ani słowa sprzeciwu – dodała, widząc, jak Black otwiera usta by coś powiedzieć. – A na pani, panno Evans, trochę się zawiodłam. Myślałam, że wybierze pani mądrzej.

Pedagożka odeszła w stronę katedry, a ja przełknęłam ślinę, pod naporem spojrzeń pozostałych Gryfonów i Krukonów. Z drugiego końca sali Nathias pokręcił głową z uśmiechem, a ja zamknęłam oczy i powstrzymując się od śmiechu zakryłam twarz dłońmi.

– Brawo, Black – rzuciła w naszą stronę Maryl, udając, że składa nam pokłony.

– Zamknij się, Binner – szeptem zawołał Syriusz, a zaraz po tym udał, że w skupieniu notuje, bo wzrok profesor McGonagall ponownie spoczął na naszej czwórce.

– To się liczy jako szlaban? – mruknęła Mary, kiedy pół godziny później, klęcząc na kamiennej podłodze, szorowaliśmy wielkie, metalowe klatki.

– Nie wiem, czemu pytasz?

– Bo jeśli tak, to odnotują nam to w aktach – mruknęłam posępnie, a Huncwoci spojrzeli na mnie rozbawieni.

– No i?

– Nie wiem jak ty, Black, ale ja chciałabym, żeby jednak mnie gdzieś zatrudniono – warknęłam, a Syriusz udał, że dostaje napadu śmiechu.

– Uważaj, żeby przypadkiem Voldzio nie sprawdzał CV, bo z pewnością nie przyjmie cię przez jeden szlaban w tę, czy w drugą stronę – zachichotał, a ja rzuciłam w niego mokrą gąbką. – Fuuuuu, wiesz ile kup tu było!

– To zamknij japę, zanim powiesz coś bardziej kretyńskiego!

– Chyba bardziej się nie da – mruknęła Mary, a James parsknął śmiechem.

– Dobrze wam idzie – zachichotał Remus, który razem ze zniecierpliwionym Peterem siedział na jednej z ławek.

– Pomógłbyś nam, wredny masochisto – mruknął Syriusz, a Lupin pokręcił głową z uśmiechem.

– O ile wiem, masochista czerpie przyjemność z zadawania bólu samemu sobie – powiedział. – Poza tym, McGonagall chyba by mnie udusiła. Nam wolno tylko patrzeć.

– Cudownie – warknął Black.

Kiedy skończyliśmy na zewnątrz było już ciemno. Remus odesłał klatki do szafki jednym zaklęciem, a Mary westchnęła głośno.

– Jestem głodna – jęknęła, a ja spojrzałam na zegarek, który właśnie zapinałam na lewym nadgarstku.

– Przegapiliśmy obiad – mruknęłam, a przyjaciółka zrobiła smutną minę.

– To nic – odezwał się Syriusz. – Wstąpimy do kuchni.

– Do kuchni? – spytała Mary, patrząc na niego zdziwiona. – Czy tam przypadkiem nie obowiązuje zakaz wstępu?

– Jakoś nigdy o tym nie słyszałem – odpowiedziała Łapa, wzruszając ramionami.

– A ktoś w ogóle wie, gdzie jest kuchnia? – spytała z powątpiewaniem, a Syriusz spojrzał na nią udając zaskoczonego i urażonego.

– No wiesz co! Masz do czynienia z największymi psotnikami Hogwartu i myślisz, że nie wiedzielibyśmy, gdzie znajduje się jakaś tam kuchnia? – zawołał, a Mary podniosła ręce w geście poddaństwa.

– Chodźmy już – mruknął Peter, a reszta złapała swoje rzeczy i ruszyła w stronę wyjścia.

Podróż nie trwała długo i zanim się obejrzałam skręcaliśmy na lewo od Wielkiej Sali, żeby zagłębić się w długi korytarz przypominające lochy prowadzące do klasy Slughorna. Różnił się jedynie tym, że był przyjemnie oświetlony, a zimne, kamienne ściany były ozdobione wesołymi obrazami przedstawiającymi głównie owoce i potrawy. W końcu doszliśmy do wielkiej, ozłacanej ramy, która mieściła w sobie płótno pokryte jabłkami, gruszkami, bananami i śliwkami wielkości kafla. Peter uśmiechnął się do nas wesoło i stanął na palcach żeby połaskotać zieloną gruszkę, która zachichotała, po czym zaczęła się marszczyć i dygotać, zamieniając się w zieloną klamkę.

– Wow – wyszeptała Mary, kiedy Glizdogon otworzył drzwi, a naszym oczom ukazała się komnata wielkością bijąca na głowę Wielką Salę.

Sklepienie, obwieszone było rondlami i garnkami, znajdowało się nad czterema długimi stołami odpowiadającymi tym, przy których codziennie zasiadaliśmy do posiłków. Dziesiątki skrzatów uwijały się, zbierając z nich pozostałości po obiedzie. Wszędzie dostrzec można było szafki pełne jedzenia, stosy pieczywa i ciastek. Na drugim końcu komnaty znajdował się wielki kominek, w którym wesoło trzaskał ogień. Sekundę później wszystkie głowy zwróciły się w naszą stronę, a w rozgardiaszu, który powstał, można było dosłyszeć powtarzające się słowo "goście!".

– Paniczu Black! – zapiszczał skrzat o wielkich, zielonych wyłupiastych oczach i wąskim, spiczastym nosie. Jego uszy były dwa razy większe niż powinny być, a stopy długie i chude. Jeśli miałam być szczera, nigdy wcześniej nie widziałam skrzata na własne oczy, jedynie na ilustracjach w książkach, więc na kilka dobrych sekund zabrakło mi tchu.

– Witaj, Iskierko – zaśmiał się Syriusz, a skrzatka skłoniła się nisko.

– Co was tu sprowadza? – spytała piskliwym głosem.

– Ominęliśmy obiad. Czy nie dałoby się... – zaczął James, jednak Iskierka już gnała przez pomieszczenie klaskając na inne skrzaty, a chwilę później zostaliśmy zaciągnięci do oczyszczonej już ławy.

– To jest niesamowite – mruknęłam, kiedy skrzaty zaczęły ustawiać przed nami dziesiątki talerzy i pucharków.

– Herbaty, panienko? – spytała Iskierka, a ja uśmiechnęłam się w jej stronę serdecznie.

– Tak, poproszę – odpowiedziałam, a skrzatka zniknęła w tłumie, wracając po chwili z tacą, na której chybotał się biały, porcelanowy czajniczek i smukła filiżanka na złoconym talerzyku.

– Proszę, panienko – powiedziała.

– Dziękuję bardzo, Iskierko.

– Och, to ja dziękuję!

Wpatrywałam się w skrzatkę, która podekscytowana skłoniła się nisko i popędziła w stronę piecyka.

– I co, Evans, pod wrażeniem? – spytał Syriusz, pchając do buzi pół udźca kurczaka.

– Nie mówi się z pełnymi ustami – zachichotałam. – Nie mogę w to uwierzyć, nie sądziłam, że jest ich tak wiele! – Skrzaty przyniosły właśnie bloki czekoladowego ciasta i skłoniły się nisko odchodząc.

– No widzisz.

– Nigdy nie zastanawiałam się, jak funkcjonuje kuchnia, ale to, to jest... wow – zawołała Mary, sięgając po kosz z pieczywem. – Jak to odkryliście?

– Huncwocka tajemnica – mruknął James, puszczając nam oczko.

– To nie fair! – mruknęła Macdonald, ale Potter tylko pokręcił głową.

– Któregoś razu uciekali przed Filtchem i Syriusz przez przypadek wpadł na obraz. Musiał niechcący połaskotać gruszkę – wyszeptał mi do ucha Lupin, a potem roześmiał się widząc minę Jamesa.

– Remusie! Jak mogłeś!

– Też cię kocham, Rogasiu – odpowiedział chłopak, wkładając sobie do buzi pół rogalika i ruszając śmiesznie brwiami, a Rogacz zadrżał, udając obrzydzenie.

– Nie dziękuję – mruknął, a reszta zaśmiała się głośno.

Następnego ranka obudziłam się wcześnie. Długo jeszcze leżałam, przyglądając się wschodzącemu słońcu i wsłuchując w trzy miarowe oddechy współlokatorek. W którymś momencie rozległo się głośne ziewanie i ktoś podniósł się do pozycji siedzącej.

– Lily, śpisz? – usłyszałam szept Mary.

– Nie – odpowiedziałam, a dziewczyna przeciągnęła się.

– Mogę przyjść do Ciebie?

– Jasne – mruknęłam, przyglądając się jak wygrzebuje się z pościeli i poprawia długą, flanelową koszulę. Powoli podeszła do mojego łóżka i spoglądając za okno usiadła na rogu, przykrywając się rogiem mojej kołdry.

– Spadł śnieg – szepnęła, a ja jęknęłam.

– Serio?

– Serio, jeśli nie wierzysz, sama spójrz.

– Wierzę – mruknęłam – tylko było już tak ciepło i przyjemnie.

Szatynka wzruszyła ramionami, przenosząc swój wzrok na mnie.

– Jak się trzymasz?

– Jest w porządku.

– Chodzi mi o Remusa.

– Wiem o co ci chodzi – powiedziała, bawiąc się białą, krochmaloną poszwą. – Jest w porządku.

– Rozmawialiście? – spytałam, a dziewczyna pokręciła głową i ponownie spojrzała na okno. – Nie było okazji, ale widziałam, że chciał. Sama nie wiem co o tym myśleć.

– Zależy mu na tobie – mruknęłam, a przyjaciółka uśmiechnęła się pod nosem.

– Nie jestem taka pewna.

– Niby czemu?

– Ciągle zachowuje się inaczej. Raz wydaje mi się, że chce już coś powiedzieć, coś zrobić, a  za chwilę puff, nic. Wiesz, że ani razu nie rozmawialiśmy poważnie o tym co się wydarzyło zanim... Zanim... Kiedy go pocałowałam, a on... Po prostu nie było tematu. Jakby chciał zapomnieć.

– Było mu ciężko.

– Czasem chciałabym, żeby był jak James.

– Co masz na myśli? – spytałam, czując, jak mięśnie wzdłuż mojego kręgosłupa się spinają.

– Był tobie tak oddany, jedno spojrzenie i wiedziałaś, że chciałby z tobą być, a Remus? To jak loteria.

– Mary.

– James to tylko dobry znajomy – mruknęłyśmy jednocześnie. Dziewczyna spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.

– Tak, wiem. I szanuję to. Szanuję twoją decyzję, rozumiem ją. Ja tylko... – przerwała, kiedy Alicja obróciła się na drugą stronę, potężnie ziewając.

– Cześć dziewczyny – wychrypiała, przecierając oczy.

– Cześć – odpowiedziałam, patrząc jak Mary wstaje.

– ... chciałabym być kochana – dokończyła szeptem, chyba nie do końca świadoma tego, że ją słyszę.

Powoli wstałam i głucha na paplaninę Alicji podeszłam do szafy. Ubierałam się i myślałam nad słowami Mary. Wiem. Szanuję twoją decyzję, rozumiem ją. Powoli wciągałam na nogi ciemne dżinsy z wysokim stanem. Całe szczęście, że w zimie nie musiałyśmy nosić tych ohydnych spódnic. Całe szczęście, że w ogóle rzadko zwracano uwagę na to, czy wszystkie miałyśmy na sobie spódnice i chwała za to Merlinowi, bo nie wyobrażałam sobie chodzenia w niej na co dzień. Spojrzałam na białą koszulę i przekrzywiłam głowę. Ile już razy zupełnie nie przez przypadek nie miałam jej na sobie i nic się nie stało.

– Ty najlepiej z nas wszystkich powinnaś wiedzieć, że trzeba ją nosić – mruknęła Dorcas, która przysiadła na moim łóżku i poklepała mnie po plecach.

– Wiem – jęknęłam, sięgając po koszulę i krawat.

Spoglądałam w lustro zawiązując go. Trzeba było pogodzić się z faktem, że sprawiał, iż moje włosy wyglądały na płomiennoczerwone. Skrzywiłam się, ubierając szatę i łapiąc torbę.

– Idziemy? – spytałam, a dziewczyny mruknęły coś o związaniu włosów i poszukiwaniu buta.

W drodze do Wielkiej Sali zastanawiałam się ile zmieniło się od zeszłego roku. Przede wszystkim wtedy przyjaźniłam się jeszcze ze Snapem, ale tym razem bardziej chodziło mi o swoje zachowanie. Przyglądałam się mijanym uczennicom – każda miała na sobie mundurek. Co więc stało się tej trzymającej się zasad Lily Evans, która wrzeszczała na wszystkich za złamanie chociażby najmniejszego paragrafu w regulaminie, zawsze chodziła wyprostowana i nienagannie ubrana? Co stało się, że teraz włóczyłam się po zamku po ciszy nocnej i zastanawiałam się, czy nie ubrać dzisiaj mundurka?

– Hej, Evans! – zawołała jakaś Ślizgonka, kiedy siadaliśmy przy stole Gryffindoru. – Tak bardzo martwisz się o mamusię, że nie możesz powstrzymać się od płakania po nocach?

Spojrzałam nieprzytomnie w stronę wychowanków domu węża i wściekła zmarszczyłam brwi.

– Odwal się, Bellatrix – zawołał Syriusz siadając przede mną i zasłaniając mnie od widoku Ślizgonów.

– Tchórze! Leć do swojego Pottera, Evans! Chyba będzie lepiej przytulał niż Macdonald, co? Chyba, że twoja przyjaciółeczka tak bardzo się do tego pali, że nie chcesz zrobić jej przykrości, odpychając ją? Macdonald, jak to jest, hm? Z nami możesz podzielić się swoją tajemnicą! – Bellatrix wybuchnęła śmiechem.

– Kazałem ci się odwalić! – krzyknął Syriusz, a jego kuzynka podniosła ręce w górę i chichocząc usiadła.

Czułam jak dygoczą mi ręce.

– Skąd ona o tym wiedziała? – spytałam, spoglądając na Gryfonów.

– Szczęśliwy traf – mruknął Lupin. – Większość ludzi cierpi teraz z powodu swojej rodziny. Zmyśliła to, żeby cię wkurzyć. Nie przejmuj się, Lily.

Niemożliwe, przemknęło mi przez myśl. Za dużo wiedziała.

– Nie mówiłaś nikomu o tym prawda? – wyszeptałam do Mary, kiedy reszta zajęła się śniadaniem, jednak szatynka nie odzywała się. Dopiero po chwili zauważyłam, jaka jest blada. – Mary?

– Nie – odpowiedziała, kręcąc szybko głową. Po chwili zanurkowała pod stołem i wyciągnęła swoją torbę, w której natychmiast zaczęła szaleńczo grzebać.

– Co jest? – spytałam zdziwiona, kiedy moja przyjaciółka nagle zzieleniała.

– N–nic, ja, ja tylko... Chyba zostawiłam podręcznik do transmutacji w dormitorium, zaraz wracam! – krzyknęła, mało nie przewracając dzbanka z sokiem dyniowym kiedy gwałtownie wstała, a następnie ruszyła biegiem w stronę wyjścia.

– Ale dzisiaj nie mamy transmutacji! – zawołałam za nią, jednak szatynka była już daleko.

– Co jej się stało? – spytała Maryl, a ja jedynie pokiwałam głową sama będąc w szoku spowodowanym jej zachowaniem.

Mary nie pojawiła się na pierwszej lekcji. Byłam poważnie zaniepokojona i kiedy w końcu stwierdziłam, że jeżeli nie zjawi się pod klasą zaklęć za pięć minut, idę jej szukać. Sekundę później dziewczyna wyszła zza zakrętu i blada jak ściana podeszła do nas.

– Co się stało, gdzieś ty była? – spytałam, spoglądając na nią przerażona. – Nie wyglądasz za dobrze.

– Coś mi zaszkodziło, ale już mi lepiej – wyjąkała, patrząc na mnie płochliwie, a następnie od razu odwracając wzrok.

– O co chodzi? – spytałam szeptem, kiedy reszta pogrążyła się w dyskusji, jednak szatynka jedynie pokiwała przecząco głową i ruszyła do sali, którą właśnie otworzył Flitwick.

Nie poszła na obiad. Zaszyła się w swoim łóżku i wymigiwała się złym samopoczuciem. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że kiedy wróciłyśmy kotary były zasłonięte, a dziewczyna spała. Spała przez resztę wieczoru, a następnego dnia wyglądała jakby nie przespała ani minuty.

– Na pewno wszystko okej? Może powinnaś pójść z tym do Pomfrey? – spytałam, jednak przyjaciółka pokręciła przecząco głową. 

– Już mi lepiej, musiałam się czymś zatruć. Chodź, bo spóźnimy się na śniadanie.

Pocieszał mnie fakt, że to już piątek. Jeden dzień do upragnionej wolności. Oczywiście okazji do świętowania nie mógł przegapić Slughorn i w związku ze zbliżającymi się walentynkami wszyscy otrzymaliśmy zaproszenia na spotkanie Klubu Ślimaka, jednak tym razem zgodnie odmówiliśmy. Dość mieliśmy na głowie, a ja wręcz marzyłam o wieczorze spędzonym w wygodnym fotelu, bez widma nauki wiszącego nade mną.

– Mary, podasz mi proszę tosty – mruknęłam w jej kierunku, a dziewczyna spojrzała na stół Slytherinu, gdzie Ślizgonki wpatrywały się w nas głośno o czymś dyskutując, a potem z powrotem na mnie.

– Jasne – powiedziała cicho i podała mi talerz.

– Jesteś pewna, że wszystko w porządku?

– Absolutnie.

Przyglądałam się jej w skupieniu przez kolejne godziny, ale wkrótce przestała być taka nerwowa, a na zielarstwie śmiała się nawet z Syriuszem z Petera, który powywracał wszystkie donice poukładane w rogu. W końcu odpuściłam, stwierdzając, że każdy ma prawo do gorszego samopoczucia i więcej nie drążyłam tematu, co chyba ucieszyło Mary.

– Wreszcie koniec – westchnął Syriusz, kiedy wyszliśmy z klasy obrony przed czarną magią po dwugodzinnych męczarniach. – Nastał czas błogości, a kolejne powody do udręki dopiero w poniedziałek! Żyć, nie umierać!

– Cieszę się – zaśmiała się Maryl, która chwilę później dostała od Blacka kuksańca w bok. – Auć, za co?!

– Proszę, proszę, a któż to taki, jak nie nasi nowi, szkolni ulubieńcy! Trójkąt Evans–Potter–Macdonald – wycedziła Yaxley, a Syriusz przewrócił oczami.

– Odwal się wężowata odnogo i daj nam cieszyć się wolnym. Nie masz lepszych rzeczy do robienia?

– Teraz? – zaśmiała się, nonszalancko opierając rękę o kamienną barierkę schodów, a za nią ustawiła się grupka uśmiechających się wrednie Ślizgonów. – Chyba nie. Jak tam Evans, wypłakałaś już w ramionach Rogasia dzienny limit łez? Och, a może dalej twierdzisz, że do siebie nie pasujecie?

– O co ci chodzi, Yaxley, co? Co chcesz osiągnąć rzucaniem jakichś zbędnych, wyssanych z palca uwag? – spytał Syriusz, zaciskając pięści.

– Och! – Blondynka złapała się za pierś, udając oburzenie. – Wyssanych z palca! Też mi coś! W dzisiejszych czasach nikt już nie liczy się z porządnym obywatelem, który jedynie przytacza fakty – zawołała, spoglądając na Bellatrix, która wyszczerzyła w uśmiechu zęby.

– Jakie znowu fakty, bredzisz – warknął Frank, a dziewczyna uśmiechnęła się jadowicie.

– Może spytacie się przyjaciółki – powiedziała spokojnie, wskazując palcem na Mary.

Powoli obróciłam się i spojrzałam na jej bladą twarz. Macdonald patrzyła na mnie z bólem i przygryzała wargę.

{but I'm only human}

– Pieprz się, Yaxley. Idziemy stąd – mruknął James, jednak blondynka wyciągnęła zza pleców niebieski zeszyt i odchrząknęła głośno, zwracając na siebie uwagę zebranych.

– Pozwólcie, że zacytuję – uśmiechnęła się w kierunku Mary, wkładając to wszystkie pokłady jadu jakie miała. – Czasami tego nie rozumiem. Spoglądam na nich i to wydaje się takie oczywiste! Przez jedną sekundę mam ochotę wykrzyczeć jej, jaka jest głupia. Czemu tego nie widzi? Ale potem zaciskam oczy i się opanowuje. Lily zabiłaby mnie za coś takiego. Zabiłaby mnie, gdybym wytknęła jej jak głupio postępuje z Jamesem. Bo co mi do tego? Od zawsze tak uważała. Jedynie Severus był warty jakichkolwiek uczuć.

Cisza dźwięczała w moich uszach niczym dzwon. Nie mogłam się ruszyć, wpatrywałam się w twarz przyjaciółki, która wyrażała pustkę.

– Kłamiesz – warknął Syriusz, a Ślizgonka uśmiechnęła się w moją stronę.

– Lily – zawołała, machając zeszytem. – Nie poznajesz?

Rzuciła go we mnie, a ja nawet po złapaniu nie mogłam się ruszyć. Wpatrywałam się w twardą, niebieską okładkę i przypominałam sobie ile razy już go widziałam. W torbie przyjaciółki, pod jej poduszką. Powoli otworzyłam pierwszą stronę, a moje serce mocno uderzyło. Widziałam tak dobrze znane pismo, tak dobrze znane nazwisko. Włożyłam palec między pierwsze lepsze strony i otworzyłam dziennik na drugim styczniu. Przewertowałam wzrokiem stronę, aż natrafiłam na moje imię.

"Nie mogła się zdecydować. Widziałam to w jej oczach, zaufać mu, czy nie. Lily tańcząca z Jamesem, cóż to był za widok! Ale tym razem było inaczej. Uśmiechała się do niego, dobrze się bawili. A on wyglądał, jakby trzymał w ramionach cały świat! Nigdy nie zrozumiem, czemu nie chciała dać mu szansy, czemu wciąż go odpycha.".

Nie wierzyłam. Nie, to było dawno, to musiała być pomyłka. Otworzyłam dziennik na ostatnich zapiskach i wstrzymałam oddech. "Chciałabym, żeby ktoś był dla mnie taki, jak James dla Lily – tylko, że ja nie przegapiłabym takiej szansy, nie ma mowy. Nie byłabym taka głupia."

Jedna, pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, a potem kapnęła z czubka nosa i rozmyła atrament.

– Lily – szepnął James, jednak całkiem go zignorowałam, spoglądając na Mary.

– Szanuję twoją decyzję – powiedziałam, a szatynka zadrżała. – Całkowicie ją rozumiem.

Czułam jak z tymi słowami przelewa się przeze mnie cała gorycz. Każde kłamstwo, które ona skierowała w moim kierunku, mówiąc, że popiera mnie w tym co robię, że mam rację.

Zrobiłam krok w tył, a Mary odzyskała zdolność ruchu. Kiedy z jej ust wydobyły się pierwsze słowa, ja już przedzierałam się przez zszokowany tłum uczniów. Słyszałam tylko "proszę", "Lily" i "zaczekaj", ale nie zatrzymałam się. Biegłam, a moje płuca płonęły, ale nie byłam w stanie się zatrzymać, nawet kiedy wpadłam do Pokoju Wspólnego, a ludzie ledwo zdążali usuwać mi się spod nóg. Wbiegłam do dormitorium i trzasnęłam drzwiami tak mocno, że okna zadygotały.

Co ja sobie myślałam?

– Lily! – Mary wpadła do pokoju potykając się o własne nogi. – Proszę, wysłuchaj mnie!

– Czemu mi nie powiedziałaś?! Czemu pisałaś to wszystko za moimi plecami, a nigdy nie powiedziałaś mi nic w twarz?! Jak to sobie wyobrażałaś, co?! Że nigdy się nie dowiem, a ty po prostu dalej będziesz udawać?!

– Nie, proszę, to nie tak!

– A jak?! – krzyknęłam, rzucając dziennikiem o grzejnik. – Więc powiedz mi jak! Tyle razy wypłakiwałam ci się w ramię, tyle razy szukałam u ciebie pocieszenia, a ty mówiłaś, że rozumiesz?!

– Proszę, przestań krzyczeć – wyszeptała przez łzy, a ja pokręciłam głową.

– Jak mogłaś – wyszlochałam. – Jak mogłaś tak mnie okłamywać? Nawet dzisiaj!

Nie wierzyłam, odwróciłam się i zakryłam twarz dłońmi.

– Lily – wychrypiała – bałam się, że...

– Że co?! – wrzasnęłam. – Bałaś się że co?!

– Że mnie odrzucisz!

Między nami zapadła cisza.

– Więc powiedz to co zawsze chciałaś powiedzieć, przyjaciółko, proszę bardzo – wycedziłam, a szatynka spojrzała na mnie. – PROSZĘ BARDZO, MÓW!

– Przestań robić ze mnie tą złą! Od początku nie dawałaś mi dojść do głosu, a ja nie byłam w stanie się odezwać! Chciałam jedynie twojej aprobaty. Chciałam, byś widziała we mnie kogoś godnego ciebie, a ty nigdy mnie nie zauważałaś! Był tylko Severus! – jej szare oczy pociemniały i zrobiły się prawie czarne. – Severus tu, Severus tam! Nie mogę, bo idę się spotkać z Sevem, rozumiesz, prawda Mary? Tak, rozumiałam! Był ważniejszy, zawsze! Dopiero kiedy okazał się szują w końcu zwróciłaś na mnie uwagę! I nagle była Mary! Ale jeżeli tylko coś było nie po twojej myśli zaczynałaś się wyżywać! Ciągle krytykowałaś Jamesa i resztę, jakby byli winni całemu złu, a sama nie widziałaś swoich wad! A on chciał jedynie, byś zwróciła na niego uwagę, zupełnie jak ja. Chciał zobaczyć ten błysk twoim oku, kiedy patrzysz się na kogoś ważnego. Pierwszy raz miał nadzieje nie ujrzeć tam Severusa. A ty to zniszczyłaś. Odpychałaś od siebie wszystkich, w kółko i w kółko. Myślisz, że ktoś w ogóle przejmowałby się tobą gdybym ich o to nie prosiła? Myślisz, że komuś zależałoby na jakichś głupich wspomnieniach, myślodsiewni, wmawianiu tobie, że będzie dobrze? Sama to sobie zgotowałaś! A ja o ciebie walczyłam, chociaż wiedziałam, że to mnie zabija! Walczyłam, żebyś nie została sama, bo uważałam, że nie byłaś tego warta, ale wiesz co?! Miałam racje! Jesteś hipokrytką, ciągle myślałaś tylko o sobie! Kiedy ostatni raz naprawdę zatroszczyłaś się o któreś z nas?! Zasłużyłaś na bycie traktowaną tak jak byłaś, Lily! Ufałam ci, a ty nigdy nie byłaś w stanie odstawić swojej dumy na bok!

Żałowałam tego od sekundy, w której to zrobiłam. Żałowałam widząc jej przerażony wzrok i czerwony policzek. Żałowałam widząc jak ona żałuje wypowiedzianych słów, kiedy przyłożyła rękę do twarzy, żałowałam czując ból we własnej dłoni, ale jedyne co byłam w stanie z siebie wydusić nie pokrywało się z tym co chciałam naprawdę powiedzieć.

– Nie chcę cię więcej widzieć – wyszeptałam przez łzy, a chwilę później trzasnęłam drzwiami od łazienki.

* Pomiędzy lekcjami teleportacji pokolenia Lily i Harry'ego jest różnica dwudziestu lat, uznałam więc, za prawdopodobne, by nauczała tego ta sama osoba. 

Nie jestem do końca przekonana - o ile tydzień temu, zaraz po napisaniu tego rozdziału, bardzo mi się podobał, tak teraz nie potrafiłam przeczytać go do końca, żeby wyłapać błędy. No cóż.

Niestety widać, że był pisany w doskokach, a ja nie miałam już sił, żeby to zmieniać. Zwłaszcza teraz, zwłaszcza po tym tygodniu pełnym wrażeń.

Skoro już o tym mowa, chciałam Wam bardzo podziękować. Wszyscy sprawiliście, że był to najlepszy tydzień w tym roku. W poniedziałek przeżyłam najlepszą rocznicę, jaką mogłabym sobie wymarzyć. Pobiliście rekord wyświetleń (182), a następnego dnia przypieczętowaliście (204!). Nie mogłam uwierzyć w taki miłe komentarze i kolejne osoby, które zechciałyby kupić egzemplarz książki. Nawet pomimo nawału nauki przez cały tydzień chodziłam uśmiechnięta. Serio, 204 wyświetlenia? NIEBO.

W zakładce "rozdziały" dodałam tytuły najbliższych rozdziałów. Kolejny zapowiadam na najpóźniej piątego kwietnia - choć mam wielką nadzieję, że uda mi się wyrobić na tydzień wcześniej ;) Przy okazji zapraszam Was tutaj, gdzie możecie na bieżąco śledzić blogowe postępy.

Co jeszcze mogę powiedzieć. Dziękuję, dziękuję, dziękuję!

I po części przepraszam za ten rozdział, ale bez sensu byłoby pisanie go od nowa - nie dałabym już rady. No ale kto wie, może jak za jakiś czas znowu go przeczytam, to może jednak uznam, że nie jest tak źle?

Do następnego razu! ;)