Prolog

{muzyka - klik}
             Patrząc na to z perspektywy zwykłego człowieka, moje życie było niezwykłe. Przez te dwadzieścia jeden lat przeżyłam więcej niż większość z was wszystkich. Były te piękne momenty, były też te ciężkie, jednak niczego nie żałuję. Nie żałuję żadnego błędu, żadnej głupiej, na pozór nic nie znaczącej decyzji. Bo dzięki temu byłam szczęśliwa. Choć krótką chwilę, choć na ułamek sekundy byłam w swoim własnym niebie.

Teraz każde to wspomnienie jest wyryte w mojej pamięci stalówką wiecznego pióra. Na zawsze. Często wracam do czasów, kiedy jeszcze wszystko było proste. Kiedy byłam tylko ja i Mary, i gdzieś w tyle Huncwoci: ich wybryki i głośne śmiechy. Kiedy nie liczyło się, co będzie gdy skończymy szkołę, kiedy poznawałam, co to znaczy żyć. 
           Nigdy nie byłam w tym dobra, szłam przed siebie z klapkami na oczach. Przez ponad pięć lat żyłam zamknięta na innych, goniąc za własnymi ograniczeniami. Dopiero on pokazał mi, że świat nie ogranicza się do dobrych wyników z testu. Do wykucia tablicy wykresów z numerologii, do dobrej pracy. Nie byłam dobra w życiu dopóty, dopóki nie spotkałam pewnego brązowookiego Gryfona z wiecznie potarganymi, kruczoczarnymi włosami i zawadiackim uśmiechem na ustach. Dopóki nie zamknął mnie w swoich ramionach i nie wymazał granic, nie zburzył murów, które budowałam wokół siebie przez cały ten czas.

Nigdy nie wiedziałam jak dobrze żyć, dopóki nie przystanęłam na moment i nie rozejrzałam się wokół. Gnałam przez świat, kiedy wszystko, czego potrzebowałam, było właśnie tam, skąd chciałam uciec. Dopiero stojąc nad przepaścią i odwracając się za siebie, spostrzegłam te wszystkie piękne rzeczy, które od siebie odsunęłam. Zobaczyłam krąg przyjaciół machających do mnie z daleka, zobaczyłam go, uśmiechającego się ciepło, czekającego na mój powrót.

Jamsie Potterze, nauczyłeś mnie, jak żyć.

Oto jestem, powstałam jak feniks z popiołów. 

Nie wiem kiedy ostatni raz coś pisałam, coś, co nadawałoby się do opublikowania. Aż wstyd się przyznać, huh, niech no skonam, ciężkie to były czasy. Znowu zaczynam, znowu wychodzę z inicjatywą. Tak tak, moi mili, to nowe dzieło, ta nowa perełka jest od teraz moim małym oczkiem w głowie. Nie zrozumcie mnie źle, wcale nie mówię, że to coś powyżej jest genialne - jest raczej przeciętne - ale po prostu już od kilku dni żyję tą historią i poczułam, że jeżeli jeszcze przez moment będę trzymać to w sobie to nie wytrzymam. Tak więc jest i chwała Bogu za to, że jeszcze jakoś to wygląda. Mam tylko nadzieję, że Wam będzie się podobać tak jak mi, i że zostaniecie tu ze mną, choć na chwilę. Miłego wieczoru i do zobaczenia za kilka dni przy pierwszym rozdziale!